Psalm 119

¹ Błogosławieni ci, którzy żyją nienagannie, Którzy postępują według zakonu Pana!

² Błogosławieni ci, którzy stosują się do napomnień jego, Szukają go z całego serca,

³ Którzy nie czynią krzywdy, Ale chodzą drogami jego.

⁴ Tyś wydał rozkazy swoje, Aby ich pilnie strzeżono:

⁵ Oby drogi moje były nakierowane Na przestrzeganie ustaw twoich!

⁶ Wtedy nie doznam wstydu, Gdy będę zważał na wszystkie przykazania twoje.

⁷ Dziękować ci będę szczerym sercem, Gdy się nauczę sprawiedliwych praw twoich.

⁸ Będę przestrzegał ustaw twoich, Nie opuszczaj mnie nigdy.

(Psalm 119:1-8)

Psalm 119, najdłuższy z psalmów znajdujących się w Biblii, jest hymnem ku chwale Prawa Bożego. Psalm zawiera nauczanie o Słowie Bożym oraz jest wyznaniem, określającym piękno i radość Słowa Bożego.

Psalm jest tzw. akrostychem, to znaczy, że każda z 22 strof składa się 8 wersetów, i każda strofa zaczyna się następną literą alfabetu.

Psalm używa osiem różnych wyrazów określając Prawo Boże:

-  Zakon (w. 1, hebr.: tora) oznacza: nauczanie, instrukcje, konkretne skierowanie. Wyraz może oznaczać tylko Prawo Mojżeszowe, ale też może mieć szersze znaczenie, jak w tym Psalmie, oznaczając wszelkie nauczanie ze Słowa Bożego. Całe Słowo Boże jest natchnione objawieniem Bożym ku naszemu nauczaniu.

-  Napomnienia (w. 2, hebr.: ‘edot) można też tłumaczyć, jako świadectwa. Tablice kamienne zawierające Dekalog nazywane są tablicami Świadectwa (II Mj. 31:18), gdzie w hebrajskim tekście użyto w tym wyrazie tego samego rdzenia. Tablice kamienne były symbolem relacji przymierzowej, którą Izrael miał z Bogiem. Posłuszeństwo napomnieniu oznacza lojalność wobec przymierza. Brak posłuszeństwa oznacza natomiast złamanie przymierza. W ten sposób Prawo Boże było świadkiem:  Weźcie księgę tego zakonu i połóżcie ją z boku Skrzyni Przymierza Pana, Boga waszego, i niech będzie tam świadkiem przeciwko tobie, (Ks. Powt. Prawa 31:26). Słowo Boże jest bardzo jasne i zawiera też ostrzeżenie przed konsekwencjami za nieposłuszeństwo.

Dla wierzącego Słowo Boże jest rozkoszą (w. 24, tu ten sam hebrajski wyraz).

oznacza: Bóg oświadcza, że jest tylko jego wola.

-  Rozkazy (w. 4, hebr.: piqqudim). Wyraża autorytet, podobny do autorytetu oficera lub nadzorcy nadzorujących i wydających rozkazy, które należy wykonać bez dyskusji. Ten, kto wydaje rozkazy zawsze ma autorytet nad tymi, którzy mają je wykonać i strzec (por. w. 63, 134, 168). Okazuje się, że wyraz ten funkcjonuje jako synonim dla przymierza (Ps. 103:18) i objawienia Bożego (Ps. 111:7).

-  Ustawy (w. 5, hebr.: huqqim). Znaczenie wyrazu jest związane z wyryciem w skale. Dawniej ryto prawa w kamieniach. Bóg daje przykazania i ustawy, które są pewne i stałe.

-  Przykazanie (w. 6, hebr.: micwa/micwot). Wyraz ten jest związany z czasownikiem kazać. Bóg każe, i On ma autorytet.

-  Prawa lub reguły (w. 7, hebr.: mispatim). Oznacza legalną regulację, prawa i można też tłumaczyć, jako sądy. To objawienie Boga wszechmogącego, najwyższego Sędziego, który określa obowiązki człowieka wobec Stwórcy. Bóg jest najwyższym Sędzią, i wszystkie jego Prawa mają najwyższy autorytet dla człowieka.

-  Słowo (w. 9, hebr.: dabar). Ogólny wyraz oznaczający to, co Bóg mówi, co zawsze jest prawdą.

-  Słowo (w. 11, hebr.: imra). Można też tłumaczyć, jako obietnica.

Wszystkie te wyrazy, oprócz wyrazu rozkazy (w. 4), znajdujemy w wielu miejscach w Księdze Powtórzonego Prawa (Powt. Prawa / V Mojż.) (np. 4:8, 44-45; 6:1; 33:9).

Słowo Boże jest Prawem i Prawdą dla nas. Słowa Bożego nie możemy traktować bezwarunkowo, jako ciekawostkę lub moralną regułę, która jest dobra. Słowo Boże jest autorytetem dla nas, wymaga posłuszeństwa od nas, ponieważ autorem jest sam Bóg wszechmogący.

Celem życia człowieka jest uwielbianie Boga, co implikuje nie grzeszenie. To jest tylko możliwym, jeśli człowiek zachowuje Słowo Boże (w. 11). Słowo Boże jest Słowem życia, a jednocześnie słowem śmierci, które nas oskarża. Żaden człowiek nie jest w stanie nie grzeszyć, wszyscy zgrzeszyliśmy (Rzymian 3:23). Słowo Boże jest wyrokiem, które potępia każdego człowieka. Tylko w Chrystusie Jezusie, który zmarł i zmartwychwstał, jesteśmy zbawieni i wolni od kary.

Tylko w Chrystusie możemy też rozumieć prawdziwe znaczenie tego Psalmu, ponieważ tylko w Chrystusie rozumiemy, że Prawo Boże jest radością dla nas. Stworzyciel, który stworzył nas, dał nam Prawo, gdyż On najlepiej wie, jak powinniśmy żyć szczęśliwie. Jedyne prawdziwe szczęście znajdziemy w uwielbieniu Boga.

Chrześcijanin śpiewając ten Psalm ma świadomość, że w Chrystusie stał się nowym stworzeniem i przez to jest w stanie trzymać się Słowa Bożego.

Prawo Boże jest bardzo ważne dla nas. W nim poznajemy naszego Boga, i w nim znajdujemy też kierunek dla naszego życia. Chcemy czytać i studiować Prawo, Słowo Boże, i znajdujemy w nim radość. Tylko w ten sposób możemy znaleźć drogę, prowadzącą do Boga (w. 5). Możemy żyć według woli Bożej i w tym coraz bardziej odzwierciedla Boga (por. Psalm 18:30).   

Prawo Boże jest sprawiedliwe (w, 7, 75, 123, 138, 144, 160, 172) prawdziwe i pewne (w. 86, 138, 142, 151, 160) i godne zaufania (w. 42, 43, 66), ponieważ Bóg, od Którego pochodzi Prawo, jest sprawiedliwy, prawdziwy i godny zaufania.

Wielu chrześcijan traktuje wiarę chrześcijańską, jako zestaw moralnych reguł, a także wielu niewierzących w taki sposób postrzega chrześcijaństwo: być chrześcijaninem oznacza dla nich to, że istnieje wiele zakazów, przez co życie staje się w ich oczach nudne i niezbyt wartościowe.

Tak można myśleć tylko wtedy, jeśli nie rozumiesz, Kim jest Bóg i czym jest jego Słowo. Człowiek grzeszny z natury widzi w Słowie Bożym tylko zestaw reguł, które go ograniczają. W momencie, kiedy człowiek uwierzy, otrzymuje Ducha Świętego, który oświeca go i konkretnie zaczyna zmieniać jego życie. Duch Święty przekonuje, że jest grzesznikiem, sprawiając jednocześnie, że rozumie on, że Prawo Boże nie jest ograniczeniem, lecz jest żywym Słowem Bożym, które w Chrystusie daje życie, radość i wskazuje na Boga. Duch Święty sprawia, że raduje się z drogi, które wskazują mu ustawy Boże (w. 14).

Wierzący szuka Pana z całego serca, co daje mu błogosławieństwo (w. 2). Jeśli szuka Boga, poznaje Go, i widzi coraz więcej bogactw w Jego Słowie (w. 72, 11, 127, 162). Dla wierzącego Słowo Boże jest słodsze niż miód (w. 103) i może powtórzyć za Psalmistą: Rozkoszuję się przykazaniami twoimi, które pokochałem (w. 47).

Prawdziwy chrześcijanin nie może żyć bez Słowa Bożego; chce je czytać każdego dnia, żyje nim, bo wie, że tam znajdzie drogę do wiecznego życia z Bogiem. Słowo Boże powinno mieć centralne miejsce w życiu każdego wierzącego człowieka, nie, jako przymus, lecz jako skarb pełen kosztowności, podarowany przez Boga, by ten mógł się nim rozkoszować.