Wstęp do Ksiąg Królewskich

Wstęp do Ksiąg Królewskich w formacie PDF
Kliknij tutaj lub tutaj.

Księga Rodzaju 49:1-12

Mozna znalećż artykuł w formacie pdf tu: Rodzaju 49, część 1

Analiza tekstu

Księga Rodzaju rozpoczyna się opowieścią o stworzeniu, gdzie Bóg błogosławi stworzenie, a kończy błogosławieństwem Izraela, wybranego narodu. Ostatnie słowa Jakuba do jego synów potwierdzają jeszcze raz temat całej I Księgi Mojżeszowej: Bóg chce odnowić stracone, na skutek upadku w grzech, błogosławieństwo poprzez potomstwo Abrahama.

Tekst błogosławieństwa Jakuba (w. 2-27) stanowi poezję, zawierającą wiele hebrajskich archaizmów, co powoduje pewne problemy w tłumaczeniu.

Błogosławieństwo Jakuba daje tożsamość dwunastu plemionom Izraela, wskazując na ich funkcję w całości narodu Izraela. Błogosławieństwa przeznaczone są dla plemion, wywodzących się z dwunastu synów Jakuba, nie są przeznaczone tylko dla synów.

Pierwszy i ostatni werset (w. 1 i 28) stanowi podsumowanie, tworząc ramę wokół całości. Pierwszy werset mówi o przyszłości (dni ostateczne) a ostatni o błogosławieństwie, podkreślając, że Bóg, mimo grzechu, chce odnowić relację i błogosławić.

Prorockie błogosławieństwa zostały pogrupowane nie według wieku synów lecz według ich matek: sześcioro dzieci Lei na początku (49:3-15) a dwóch synów Rachel na końcu (49:22-27). W środku natomiast czterech synów służebnic Rachel i Lei (49:16-21).

Juda i Józef są niezwykle ważni; poświęconych im zostało pięć wersetów (Juda: 49:8-12; Józef: 49:22-26), co stanowi 40 %.

49:1-2

Izaak błogosławił swoich synów za zamkniętymi drzwiami, doprowadzając do konkurencji i nienawiści między braćmi (I Mojż. 27). Jakub natomiast nakazuje zgromadzić synów i błogosławi ich w obecności wszystkich. Błogosławieństwo Jakuba jest jednocześnie proroctwem dla poszczególnych plemion.

Wyraz tłumaczony, jako w przyszłości, oznacza dosłownie: w nadchodzących dniach, lub: w dniach ostatecznych. Takie określenie znajdujemy tylko w literaturze prorockiej (np. Izajasz 2:2; Micheasz 4:1). To samo określenie występuje też w proroctwach Bileama (IV Mojż. 24:14-24) oraz w mowie pożegnalnej Mojżesza (V Mojż. 31:29). Fraza ta posiada nieraz znaczenie eschatologiczne, ale też może oznaczać coś, co będzie się działo w przyszłości. Zawsze jest to związane z faktem, ze Bóg chce zbawić swój lud. Zbawienie jest związane z królem (I Mojż. 49:10; IV Mojż. 24:7; V Mojż. 33:5). Tu wskazuje na czasy po wyjściu z Egiptu.

49:3-7

Proroctwa dla pierwszych trzech synów Lei zawierają kary za ich przestępstwa i nie ma w nich obrazów/symboli zwierzęcych.

Są anty-błogosławieństwem, przekleństwem, tak jak błogosławieństwo dla Chama (1 Mojż. 9:25) i dla Ezawa (27:39-40). Jak wcześniej, znowu pierworodny syn traci przywileje (jak Kain, Ismael, Ezaw i Er).

49:3-4 – Ruben

Ruben jest najstarszym synem, któremu według zwyczaju należałby się najwiekszy szacunek, i który powinien dbać o cześć swego ojca. Pierworodny syn otrzymywał normalnie podwójny dział (V Mojż. 21:15-17). Ojciec nie mógł bez powodu zabrać pierworodnemu tego prawa, było to tylko możliwe po bardzo poważnym przestępstwie (por. 29:32; 35:22-23; 37:21,29; 42:22,37). W rodowodach Ruben nadal zajmuje miejsce pierworodnego (por. I Mojż. 49:3-4; II Mojż. 6:14; IV Mojż. 26:5; 1 Krn. 5:1). Faktycznie jednak Józef otrzymuje podwójny dział (I Mojż. 48). Z plemienia Rubena nie pochodzi ani król, ani prorok, ani kapłan.

Hebrajski wyraz tłumaczony, jako burzliwy ma znaczenie bezczelny, dumny, niezdyscyplinowany, niekontrolowany, niestabilny (por. Izajasza 57:20).

Druga część zdania wyjaśnia znaczenie: Ruben współżył z Bilhą, nałożnicą ojca (35:22), co było bardzo poważnym grzechem. Podobnie, jak Cham stracił przez to błogosławieństwo (por. I Mojż. 9:20-27). Ponieważ Ruben zniesławił honor swego ojca, stracił prawo pierwszeństwa. Pozwolił się prowadzić i kontrolować przez swą seksualną moc (męska moc, w. 3) i egoizm. Prawo pierworództwa zostało przeniesione na synów Józefa (por. 1 Krn. 5:1-2; por. I Mojż. 48:5).

Jakub bał się do tej pory odpowiednio reagować na grzechy Rubena, ale teraz go przeklina.

49:5-7 – Symeon i Lewi

Symeon i Lewi otrzymują wspólne błogosławieństwo, ponieważ razem dokonali przestępstwa (por. I Mojż. 29:33-34; 34:25; 35:23). Szczególnie strasznym ich grzechem było wymordowanie mieszkańców Sychem, jako zemsta za zgwałcenie Diny (I Mojż. 34; 35:25). Wtedy już Jakub był wściekły z powodu ich przestępstwa wobec Sychem (I Mojż. 35:30), teraz z tego samego powodu przeklina synów.  

Wyraz bracia ma tu też skojarzenie ze słowem sprzymierzeńcy (por. 1 Krl. 9:13; 20:32).

Rada ich (w. 6) wskazuje na radę, gdzie zapada decyzja o rozpoczęciu wojny.

Okaleczyli woły, dosłownie, ścięli ścięgna wołów, co jest obrazem wyjątkowego okrucieństwa. Wcześniej o tym nie czytaliśmy (por. 34:28).

Ten, kto pozwala się kierować przez gniew i podejmuje decyzje powodowany gniewem jest przeklęty. Na takie działanie nie ma błogosławieństwa. Bóg nie ma upodobania w ludziach, którzy lubią wojny (Ps. 68:30).

Z powodu ich grzechu, Symeon i Lewi zostają również przeklęci tak, jak Ruben (otrzymują anty-błogosławieństwo).

Zostaną rozdzieleni i rozproszeni wśród plemion, wskazując na to, że stracą moc i władzę, tak, aby nie mieli już możliwości na destrukcyjne działanie w Izraelu. Ten sam czasownik (rozproszyć) jest używany w innych miejscach, aby określić rozproszenie Izraela wśród narodów (por. V Mój.z 4:27; 28:64; Jer. 9:16; Ez. 11:16; 12:15; 20:23; 22:15; 36:19).

Dział Symeona będzie znajdował się wewnątrz terytorium Judy (Joz. 19:1-9) a po zdobyciu ziemi opisanym w Księdze Jozuego o plemieniu Symeona już w Biblii w ogóle nie czytamy, jakby znikło. Potomstwo Lewiego nie otrzyma działu ziemi, lecz 48 miast i należące do nich pastwiska wśród dziedzictwa wszystkich dziesięciu plemion (IV Mojż. 18:23-24; 35:1-8; Joz. 14:4; 21:1-45). W związku z tym plemiona Lewiego i Symeona nie będą w stanie zdominować Izraela.  

Późniejsza historia Lewitów pokazuje, że proroctwo skutkuje w zmianach zachowania. Późniejsi potomkowie Lewiego pokazali, że zmienili się, i otrzymali szczególną służbę w Izraelu, jako słudzy i kapłani świątyni.

49:8 – Juda

Czwarty syn Jakuba - Juda otrzymuje, jako pierwszy prawdziwe błogosławieństwo (por. dot. Judy: 29:35; 37:26-27; 38:1-30; 44:18-34; 46:28). Juda otrzymuje błogosławieństwo mądrości, królowania, panowania, wieczności, dobrobytu. Juda zaprezentowany zostaje, jako idealny przywódca, co okazuje się w jego zwycięstwie (49:10b), bogactwie i płodności jego ziemi (49:11) oraz w jego pięknie (49:12; por. Ps. 45).

Jakub ignoruje tu grzechy młodości syna (por. I Mojż. 38), ponieważ Juda nawrócił się, już nie był egoistyczny, lecz ofiarował siebie za Beniamina (por. 44:18-34). Fakt dobrowolnego ofiarowania siebie zamiast kogoś innego jest cechą idealnego Króla, Którym jest Jezus.

Podczas wędrówki przez pustynię Juda był najliczniejszym plemieniem (IV Mojż. 2:3-4; 10:14). W okresie po zdobyciu ziemi obiecanej (okres sędziów), Bóg ustanowił, że Juda będzie rządzić nad resztą plemion (Sę. 1:1-19; 20:18). Z plemienia Judy wywodzi się dynastia Dawida.

Juda nie otrzymał prawa pierworodnego, bowiem było ono przeznaczone dla synów Józefa (I Mojż. 48:5; 1 Krn. 5:1-2). Mimo to, Juda został wybrany, jako plemię królewskie panujące nad innymi plemionami (por. 1 Krn. 5:2; Ps. 78:67-68).

Podczas gdy wcześniej Józef miał sny, że jego bracia kłaniają się mu, co się spełniło, teraz Jakub prorokuje, że w dniach ostatnich, bracia będą kłaniać się Judzie.

Hebrajski tekst zawiera grę słów: wyrazy Juda, sławić i ręka brzmią po hebrajsku: jehuda, joduka i jadeka. Podobną grę słów i grę dźwięków znajdujemy w w. 11, 16, 19, 20, 22.

Zazwyczaj czasownik sławić lub chwalić używany jest w odniesieniu do Boga.  

Ręka na karku uciekającego wroga jest symbolem zwycięstwa nad nim (por. 1 Sam. 18:7).

W późniejszej historii Izrael będzie otoczony wrogami: Filistynie na zachodzie, Amelekici na południu, Edomici na wschodzie, potem Asyryjczycy i Babilończycy.

Wcześniej Józef stał się królem (od rozdz. 37) i cała rodzina (cały Izrael) mu się kłaniała. Teraz cały Izrael a nawet wszystkie narody (w. 10) będą kłaniać się Judzie i jego potomstwu.

49:9

Postać lwa występuje ponad sto razy w Starym Testamencie. Lew był zwierzęciem występującym wszędzie na Bliskim Wschodzie, w ziemi Izraela aż do okresu wypraw krzyżowych. Lew jest największym mięsożercą i stanowi zagrożenie nie tylko dla innych zwierząt, ale także dla człowieka (1 Krl. 13:24; 20:36; 2 Krl. 17:25; Mich. 5:8). To szybkie, wielkie, silne zwierzę, które nie boi się nikogo i niczego. To symbol majestatu i mocy.

Na starożytnym bliskim wschodzie lew był symbolem króla, mocy i władzy królewskiej (por. IV Mojż. 24:9; Ez. 19:1-7; Mich. 5:7). Stanowił też symbol sądu i kary (1 Krl. 13:26; 20:25). Na  płaskorzeźbach w asyryjskim pałacu królewskim widać sceny, na którym król poluje na lwach, udowadniając tym samym swą siłę i potęgę nad najsilniejszymi zwierzętami.  

Nikt nie ośmieli się zabrać lwu jego łupu, nikt nie będzie w stanie go spłoszyć, bo to groźne zwierzę. Juda zwycięży nad wrogami, a wszyscy będą się go bali (por. IV Mojż. 24:9; 23:24; V Mojż. 33:20; Nah. 2:11-12).

49:10

Berło i buława są symbolami dostojeństwa króla (por. IV Mojż. 24:17) i jego autorytetu (IV Mojż. 24:17; Ps. 45:7; Zach. 10:11; IV Mojż. 21:18; Ps 60:9). Ze starożytności znamy obrazy królów mających buławę (laskę królewską) znajdującą się między nogami (np. król Dariusz). Następny werset wyjaśnia, że oznacza to, że przywódca plemienia Judy będzie przywódcą wszystkich plemion.

Z Judy będzie się wywodzić wieczna dynastia, która na zawsze będzie rządzić nad Izraelem i ostatecznie też nad wszystkimi narodami (por. I Mojż. 28:3; 48:1). Bóg potwierdzi to proroctwo w przymierzu z Dawidem (2 Sam. 7:16).

Fraza od nóg jego jest nie całkiem jasna. Często w starożytności wyraz noga/stopa był eufemizmem oznaczającym genitalia (por. Sę 3:24; 1 Sam. 24:3; Iz. 7:20). Nie jest pewnym, czy tu tak należy to rozumieć. Jeśli tak, oznaczało by to, że także dzieci Judy będą przywódcami.

Fraza aż przyjdzie władca jego jest po hebrajsku trudna i niejednoznaczna (szczegółowe wyjaśnienie na końcu artykułu - Uwaga dot. w. 10).

Mimo trudności w dokładnej interpretacji tego tekstu, wszyscy bibliści są zgodni, że mówi o Mesjaszu, który urodzi się z potomstwa Judy. Już żydowscy teologowie przed Jezusem zinterpretowali ten tekst w sposób mesjański. Jeden ze zwojów z Qumran (napisany w wiekach p.n.e.) daje następującą interpretację: „przyjdzie Mesjasz Sprawiedliwości, pęd z Dawida, ponieważ dla niego i jego potomstwa dane jest przymierze i królowanie nad jego ludem we wszystkich pokoleniach” (4Q252 Komentarz na Księgę Rodzaju).  

Król Judy będzie rządził nie tylko Izraelem, ale także wszystkimi innymi narodami na świecie. Także w Psalmach czytamy, że król z rodu Dawida rządzi nad innymi narodami (Ps. 72:8-11) oraz, że inne narody oddają hołd królowi Judy (np. Ps. 68:30; 76:12; Iż. 18:7). W księgach prorockich widzimy to samo (np. Izaj. 2:2-4). Dawid był wielkim królem, ale także typem Jezusa, wskazującym na wielkiego i ostatecznego mesjańskiego Króla Jezusa Chrystusa. W końcu nie Juda, lecz prawdziwy Król z rodu Judy, Jezus Chrystus, będzie rządził, bo do Niego należy władza i chwała.

Nowy Testament jednoznacznie naucza, że Jezus Chrystus jest spełnieniem tego proroctwa: Chrystus będzie Królem wszystkich narodów ku ich oświeceniu i uratowaniu (por. Mat. 28:18-20; Rz. 1:1-6; 15:12). Ewangelista Jan mówi, że Mesjasz jest Lwem Judy, Który wykona sąd nad wszystkimi narodami (Obj. 5:5; por. Daniela 7:13-14).

Prorok Ezechiel też nawiązuje do tego błogosławieństwa, mówiąc o lwie (Ez. 19). W Księdze Ezechiela znajdujemy tą samą frazę w prawie identyczny sposób: aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo (Ez. 21:32b). Ezechiel prorokuje odwrócenie błogosławieństwa, jako karę za niewierność: lew Judy będzie uwięziony i przyprowadzony do Babilonu. Wtedy Juda nie będzie panował, lecz będzie poddany innemu królowi.

49:11

Osioł nie był, jak powszechnie się uważa, zwierzęciem posiadanym przez biednych, lecz w okresie sędziów i później osioł był zwierzęciem przeznaczonym dla przywódców (Sę 10:4; 12:14). Osioł miał taki status, jak dobra marka samochodu współcześnie. Zachariasz prorokuje, że król Jeruzalemu przybędzie na ośle (Zach 9:9), co zostało spełnione, kiedy Jezus odwiedził Jeruzalem przed swoją śmiercią (Ew. Mat. 21:1-11).

Winogron i latorośl są symbolami płodności, radości, pokoju, dobrobytu i obfitości. Tylko ktoś, kto był wyjątkowo bogaty mógłby uwiązać osła do krzewu winnego, ponieważ zwierzę zjadłoby bez wątpienia cenne winogrona.

Ziemia, którą otrzymało plemię Judy była znana z produkcji win (IV Mojż. 13:22-24). Mimo to, winogrona są dla ludzi, nie dla zwierząt. Jakub więc prorokuje, że pod panowaniem króla z potomstwa Judy będzie tyle krzewów winogronowych, że zjedzenie przez osła drogocennych winogron nie będzie wielką stratą.

Wypranie szat w winie to inny obraz skrajnego bogactwa i mocy. Na pranie ubrań w winie można sobie pozwolić, kiedy posiada się go w nadmiarze. Może też być obrazem tych, którzy stopami miażdżą winogrona, aby wycisnąć z nich sok. Jest tyle winogron, że są całkiem przesiąknięci nimi. Ten sam obraz znajdujemy u proroka Izajasza (Izajasza 63:1-3). W dodatku paralelna metafora krew winogron wskazuje na zniszczenie wrogów (por. Iz. 63:2-3).

Ci, którzy poddadzą się temu Królowi, przyniesie On radość, obfitość i dobrobyt, ale Jego wrogom przyniesie straszne klęski i karę.

W wielu miejscach Biblii znajdujemy obraz przyszłości przedstawiony, jako nowe niebo i ziemia, gdzie będzie panować sprawiedliwość i dobrobyt. Winogrona są jednym z symboli tej nowej ziemi (por. np. III Mojż. 26:5; Ps. 72:16: Iz. 25:6; Joel 2:24; Amos 9:13).

49:12

Fraza pociemnieją oczy jego (w. 12) lepiej tłumaczyć jako: zabłyszczą oczy jego.     

Mleko nawiązuje do faktu, że Kanaan był krajem mlekiem i miodem płynącym (II Mojż. 3:8, 17; IV Mojż. 13:27; V Mojż. 6:3). Także w proroctwach Izajasza o nowym stworzeniu znajdujemy obrazy obfitości określone w obfitości mleka i wina (Izajasz 7:21-23).

Jakub i jego rodzina doświadczyli dobroci Boga, żyjąc w ziemi Goszen, która była dobrą ziemią, dając im dobrobyt i obfitość. Goszen stanowi dla nich przedsmak przyszłej chwały. Ten przedsmak potwierdza, gwarantuje, że Bóg na pewno da ostateczne spełnienie. Tak samo Duch Święty jest dla chrześcijan gwarancją i przedsmakiem przyszłej chwały (Ef. 1:13-14).

Tematy

Błogosławieństwo

Błogosławieństwo ma różne formy. Wszyscy synowie, oprócz pierwszych trzech, otrzymują błogosławieństwo, oznaczające dobrobyt i obfitość lub jeszcze więcej. Błogosławieństwo dotyczy zwycięstwa nad wrogiem, by błogosławione życie, dobrobyt i obfitość w ziemi obiecanej, było możliwe.

Błogosławieństwo to przypomina ogród w Edenie, raj będący miejscem odpoczynku, bezpieczeństwa, obfitości. Przez grzech człowiek stracił raj i żyje we wrogo nastawionym świecie. Bóg chce odnowić błogosławieństwo, co oznacza odnowienie relacji z Nim, pokój, brak wrogów (zwycięstwo) oraz dobrobyt i obfitość Jego darów.

Izrael otrzymał ziemię obiecaną i mógł tam żyć dobrym życiem, ale jest to to tylko pierwsze, a jeszcze nie ostateczne spełnienie obietnicy Bożej. Przez swój grzech i niewierność Izrael stracił ziemię obiecaną i został z niej wypędzony, podobnie jak Adam i Ewa zostali wypędzeni z raju.

Król Dawid z plemienia Judy, ani jego potomstwo nie byli w stanie stworzyć idealnego kraju. Jego panowanie i życie w ziemi obiecanej wskazuje mimo wszystko na ostateczne spełnienie, na nową ziemię i  niebo pod panowaniem Króla judzkiego, Którym jest Jezus Chrystus. Wierzący ludzie bedą żyli wówczas w odnowionej i pełnej relacji z Bogiem, co jest najbardziej pełnym błogosławieństwem.

Łaska

Jakub potępia Lewiego za jego grzechy z przeszłości. Potem jednak Bóg zmienia to zło na dobro. (por. V Mojż. 33:8-11). Jak wskazuje Biblia plemię Lewitów pozostanie lojalne wobec Mojżesza i Boga. Lewici wykonają karę za grzech związany ze złotym cielcem oczyszczając w ten sposób obóz Izraela (II Mojż. 32:25-29). Później Lewita Pinehas zabije grzesznika i w ten sposób znowu oczyści Izrael od grzechu (IV Mojż. 25:7-14). Za to działanie Lewici zostają poświęceni do szczególnej służby w świątyni. Lewici mają pilnować i strzec świątyni, pilnować świętości Pana (IV Mojż. 8:15). Lewici otrzymają przywilej noszenia skrzyni przymierza. Izraelici bedą musieli się liczyć z Lewitami. Z Lewitów wywodzi się ród kapłanów, który w szczególny sposób pośredniczy między ludem a Bogiem, dokonując przebłagania i nauczając lud.

Uwaga dot. w. 10

Hebrajski oryginał wydaje się nieco zniekształcony, bo określenie przetłumaczone jako aż przyjdzie władca w oryginale nie ma sensu. Hebrajski wyraz aż nie oznacza, że po tym wydarzeniu wszystko się zmieni, lecz wskazuje na zakończenie się pewnego okresu.

W starych tłumaczeniach można nieraz znaleźć określenie takie, jak aż przyjdzie Sylo (jak miejscowość, gdzie później znajdował się przybytek). To tłumaczenie jest błędne.

Hebrajski wyraz sylo w tym tekście można rozumieć, jako połączenie przyimka z przysłówkiem, oznaczające razem: ten, do którego należy. Wtedy należy tłumaczyć: aż przyjdzie ten, do którego należy berło, czyli: do którego należy władza.

Inną możliwą interpretacją jest to, że tekst oznacza: aż zostaje mu oddany hołd. Ta interpretacja dobrze i logicznie pasuje w kontekście poetyckim.  

Oddanie hołdu oznacza, że inne narody, inni królowie oddadzą królowi Judy hołd i poddadzą mu się. Potwierdza to, co mówi poprzedni werset.

Efezjan 1:4-6

Studium Biblijne

³ Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios;

⁴ w Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w miłości ⁵ przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa według upodobania woli swojej, ⁶ ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nas obdarzył w Umiłowanym.

Po nawróceniu wierzący jest przekonany, że jest zbawiony, ponieważ sam wybrał Boga, Który mu zaoferował zbawienie w Chrystusie. Apostoł Paweł jednak wyraźnie podkreśla, że stało się to na podstawie wyboru dokonanego przez Boga.

Teologia reformowana (zwana kalwinizmem) często bywała i nadal bywa atakowana, miedzy innymi z powodu biblijnej nauki o predestynacji. Doktryna ta, mówiąca o tym, że Bóg wybrał człowieka, aby go zbawić, jest odrzucana przez wielu, ponieważ według nich ogranicza wolną wolę człowieka.

Na podstawie Pisma Świętego nie można jednak inaczej nauczać niż to, że Bóg suwerennie wybrał wierzących (nie wszystkich ludzi), aby ich zbawić. Pierwszy rozdział Listu do Efezjan jest jednym z miejsc w Słowie Bożym gdzie bardzo wyraźnie widać takie nauczanie.

Musimy zdać sobie sprawę, że większość ludzi jest przekonanych, że ma prawo na miejsce w niebie. W związku z tym uważają, że byłoby to niesprawiedliwe, gdyby Bóg nie wszystkich wybrał do zbawienia. To jest jednak błędne założenie. Biblia rozpoczyna się opowieścią o stworzeniu świata i człowieka. Zamiast żyć według woli Stwórcy, człowiek zbuntował się, zgrzeszył, mimo faktu, że doskonale wiedział o konsekwencjach. Każdy człowiek jest winny. Każdy z nas jest winny i każdy z nas z natury kocha grzech. Bóg ma prawo potępić każdego, nikt nie ma prawa na zbawienie.

Tylko i wyłącznie Bóg może postanowić, czy chce nas zbawić od potępienia (od Jego kary) i tylko Bóg może stawiać warunki. Człowiek nie ma tu nic do powiedzenia. To dla nas bolesne i upokarzające, niechętnie słuchamy tego, ale taka jest prawda.

Musimy pamiętać o tym, że Bóg jest wszechmogący, wszechwiedzący i wieczny. Nasza mądrość i rozum jest niczym w porównywaniu z mądrością Bożą.

W pierwszym rozdziale Listu do Efezjan Apostoł Paweł pokazuje nam nasze miejsce, ale jednocześnie głosi piękną Ewangelię wolnej łaski.

Wersety 3-14 stanowią w greckim oryginale jedno długie zdanie z wieloma zdaniami podrzędnymi. Pierwsza część, którą tu rozważamy (w. 3-6) stanowi błogosławieństwo i pochwałę Boga za to, co uczynił.

Wierzący mają wszystkie (nie tylko niektóre) błogosławieństwa, które Bóg daje w Chrystusie (w. 3). Wierzący mają odkupienie i odpuszczenie grzechów (w. 7), są zapieczętowani Duchem Świętym (w. 13) i otrzymają dziedzictwo (w. 14).

W następnych wersetach Apostoł opisuje te błogosławieństwa.

Wszystkie błogosławieństwa otrzymaliśmy, jako skutek decyzji Boga w przeszłości, zanim stworzył świat. Już zanim Bóg stworzył wszystko, co jest, wybrał nas w Chrystusie.

To stwierdzenie ma kilka implikacji. Oznacza to, że:

-          Jezus Chrystus jest wieczny,

-          Bóg znał nas zanim stworzył cały kosmos,

-          zanim stworzył wszystko, co jest, już suwerennie zdecydował, że jesteś zbawiony w Chrystusie.

Bóg nie ustanowił planu zbawienia dopiero po grzechu. Upadek w grzech nie był zaskoczeniem dla Stwórcy, Który wie wszystko. Podobnie nieposłuszeństwo Izraela nie było dla Niego niespodziewane. Bóg miał plan zbawienia zanim stworzył świat i człowieka. Wybranie to, jak czytamy w Biblii, ukształtowała cała historia zbawienia.

Niektórzy twierdzą, że Bóg wybrał nas na podstawie faktu, że wiedział wcześniej, kto się nawróci, ale tekst wcale na to nie wskazuje. Tekst jest bardzo wyraźny i jednoznaczny: Bóg suwerennie wybrał nas zanim stworzył cokolwiek, co istnieje. To wybór kompletnie niezależny od czegokolwiek innego poza Bogiem. Nasze zbawienie jest całkowicie suwerenną decyzją wszechmogącego Boga. Fakt suwerennego wybrania zostaje potwierdzony w innych miejscach Biblii (por. np. Ew. Jana 6:37,44; 10:29; 15:16; 17:2,9,12; Ew. Mat. 22:14; Dzieje Apostolskie 13:48; Rzymian 8:29; 9:16; 11:5; Tytusa 1:1).

Bóg wybrał nas w Chrystusie. Chrystus zbawił nas, nie ma zbawienia poza Nim, nie ma innej drogi do Boga Ojca i do pojednania z Bogiem Stwórcą niż tylko przez Jego Syna Jezusa Chrystusa.

W Biblii czytamy, że Bóg wybrał Jezusa Chrystusa, aby był Pośrednikiem przymierza oraz aby był Zbawicielem dzieci Bożych. Jezus otrzymał wierzących od Boga Ojca: Ew. Jana 17:6-10

Wybranie jest przywilejem, ale też zobowiązuje. Bóg wybrał nas ku konkretnemu celowi. Celem naszego wybrania (i życia) nie jest zbawienie samo w sobie, nie chodzi tylko o ratunek od kary za grzech (od piekła), lecz cel jest większy i głębszy, mianowicie, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem Jego.

Święty i nienaganny oznacza czysty od skalania, od grzechów, od wszelkiej niemoralności, oraz sprawiedliwy bez winy (por.: np. II Mojżeszowa 29:37-38; por. Hebrajczyków 9:14; 1 Piotra 1:19).

Bóg wybrał wierzącego, aby żył zgodnie z Bożym zamiarem. W tym celu go stworzył, aby żył według Jego woli w Jego stworzeniu na Jego chwałę. Oznacza to, że wierzący staje się coraz bardziej podobny do Chrystusa (Rzymian 8:29-31).

Zbawienie w Chrystusie oznacza też, że Bóg nas zmienia w Chrystusie, abyśmy rzeczywiście stali się bezgrzeszni i nienaganni. Na tej ziemi nie osiągniemy stanu zupełnie pozbawionego grzechu (Biblia jest jasna, że człowiek będzie grzeszył do końca swego życia), ale dzięki procesowi uświęcenia, zaczynającym się już od nawrócenia przez Ducha Świętego, jesteśmy w stanie walczyć z grzechem.

W innych miejscach Biblii czytamy, że Chrystus pojednał wierzących w ich ziemskim ciele przez śmierć, aby stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych, (Kolosan 1:22).

W następnych wersetach (w. 5 i 6) Apostoł dalej wyjaśnia, co to znaczy.

Bóg przeznaczył nas w miłości (wyraz w miłości na końcu wersetu 4 należy czytać razem z przeznaczył na początku w. 5 – podział na wersety jest w tym przypadku niezbyt trafny. Należy pamiętać, że podział na rozdziały i wersety pochodzi z XVI wieku i nie należy do oryginalnego tekstu Pisma Świętego).  

Bóg wybrał i przeznaczył nie dlatego, ponieważ jesteśmy tego godni, bo wcale nie jesteśmy (Rzymian 3:23). W Starym Testamencie czytamy, że Bóg wybrał naród Izraela, nie dlatego, że był godnym i wielkim narodem, wręcz przeciwnie.

⁶ Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością. ⁷ Nie dlatego, że jesteście liczniejsi niż wszystkie inne ludy, przylgnął Pan do was i was wybrał, gdyż jesteście najmniej liczni ze wszystkich ludów. (Ks. V Mojż. / Powt. Prawa 7:6-7).

Wybranie przez Boga jest zawsze wyrazem Jego łaski, bez żadnych zasług z ludzkiej strony.

Bóg przeznaczył nas (grecki wyraz oznacza: z góry przeznaczyć, predestynować).

Wyraz przeznaczyć ma podobne znaczenie, jak wyraz wybrać, różnicą jest to, że przeznaczyć bardziej podkreśla cel ku jakiemu ktoś zostaje wybrany/przeznaczony. Czasownik przeznaczyć w Biblii zawsze używany jest tylko w odniesieniu do Boga (występuje sześć razy w Nowym Testamencie: Rzymian 8:29, 30; 1 Koryntian 2:7; Efezjan 1:5; Dzieje Apostolskie 4:28).

Bóg przeznaczył nas do konkretnego celu, mianowicie, abyśmy stali się Jego dziećmi. Do tego celu Bóg nas przeznaczył w Chrystusie. Jezus Chrystus jest wiecznym, jednorodzonym Synem Boga (por. np. Ew. Jana 17:24; 1 Piotra 1:20). Wierzący staje się synem lub córką Boga przez adopcję z łaski przez wiarę. Przez dzieło Chrystusa, z łaski, każdy wierzący jest dzieckiem Bożym, i ma pełne prawo na całe dziedzictwo.

Przeznaczenie do synostwa wskazuje na znany w kulturze grecko-rzymskiej zwyczaj. Według ówczesnego prawa możliwym było adoptowanie kogoś, jako własne dziecko, na przykład syna  niewolnika. Adopcja była prawomocna i nieodwracalna. Adoptowany syn był we wszystkich aspektach traktowany, jak rodzony syn i miał wszelkie prawa prawdziwego syna, oraz prawo do pełnego dziedzictwa.

Synostwo wskazuje także na relację, którą Izrael miał z Bogiem. Czytamy, że Bóg wybrał Izraela, jako pierworodnego syna (II Mojżeszowa / Wyjścia 4:22; Izajasza 1:2). Bóg wybrał i adoptował Izrael przy wyjściu z Egiptu: Gdy Izrael był młody, pokochałem go i z Egiptu powołałem mojego syna (Ozeasza 11:1). Ta adopcja była jednym ze szczególnych przywilejów Izraela (Rzymian 9:4). Obecnie w Chrystusie jest to jeden ze szczególnych przywilejów wierzącego (Rzymian 9:26; 2 Koryntian 6:18).

Bóg wybrał i przeznaczył wierzącego według upodobania woli swojej. Wyraz przetłumaczony, jako upodobanie, oznacza, radość, dobrą wolę. Bóg ma radość w wybraniu i przeznaczeniu wierzących, aby stali się Jego dziećmi, aby żyli święcie i nienagannie przed Jego obliczem. Bóg ma radość w tym, że wybrał wierzących, aby zbawić ich w Jezusie Chrystusie.

Wnioskując, możemy stwierdzić, że wybranie nie jest czymś, co się czuje. Wybranie nie jest na podstawie tego, że Bóg przewidział, że wybiorę Ewangelię. Apostoł Paweł przedstawia tu fakt obiektywny: wierzący jest wybrany i przeznaczony w Chrystusie tylko dlatego, ponieważ Bóg jest łaskawy i suwerennie zdecydował, że tego chce.

Ostatecznym celem Boga jest to, aby został chwalony w tym, że wybrał wierzących i zbawił ich. Celem naszego życia i całego stworzenia jest chwalenie Boga. Jego łaska jest chwalebna, co znaczy, że odzwierciedla Jego chwałę i świetność.

Bóg obdarzył nas tym wszystkim w Chrystusie. Bóg miłuje Syna Jezusa Chrystusa i połączył nas przez wiarę z Nim. Dlatego istnieje więź między Chrystusem a wierzącymi przez to, że Duch Święty mieszka w nich.

Wyraz tłumaczony, jako obdarzył oznacza dać bezpłatnie, bez zasług, uprzywilejować, faworyzować. Jeszcze raz więc Apostoł podkreśla, że otrzymaliśmy zbawienie od Boga, bez żadnych zasług z naszej strony. W żaden sposób nie możemy wymagać zbawienia, nie należy się nam miejsce w niebie.

Każdy wierzący ma pełną świadomość, że zasługuje tylko na karę, na gniew Boży, który jest niszczący, który oznacza wieczną karę w piekle. Ale chwalimy i uwielbiamy Boga, ponieważ On chciał nas zbawić w Chrystusie, tylko dlatego, ponieważ jest łaskawy, suwerenny i ma upodobanie w tym.

Opiewajcie chwałę jego Imienia, Śpiewajcie Mu pieśń pochwalną! (Psalm 66:2)