I Ks. Mojżeszowa / Ks. Rodzaju 24

 I Ks. Mojżeszowa / Ks. Rodzaju 24, część 1

Artykuł w formacie PDF tutaj.

Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata - Ołtarz z Isenheim

Artykuł w formacie PDF tutaj lub tutaj.

Psalm 138

1 Dawidowy.

Wysławiam cię, Panie, z całego serca mego,

Śpiewam ci wobec bogów. 

2 Oddaję pokłon przybytkowi twemu świętemu

I wysławiam imię twoje Za łaskę i za wierność twoją,

Bo nad wszystko wywyższyłeś imię i słowo swoje. 

3 W dniu, gdy cię wzywałem, wysłuchałeś mnie,

Dodałeś mocy duszy mojej. 

4 Wysławiać cię będą, Panie, wszyscy królowie ziemi,

Gdy usłyszą słowa ust twoich. 

5 Będą opiewali drogi Pańskie,

Gdyż wielka jest chwała Pana. 

6 Zaiste, wzniosły jest Pan, a jednak spogląda na uniżonego,

A dumnego z daleka poznaje. 

7 Choćby się znalazł w niedoli,

Ty mnie zachowasz przy życiu.

Przeciwko złości nieprzyjaciół moich wyciągniesz rękę,

A prawica twoja wybawi mnie. 

8 Pan dokona tego dla mnie.

Panie, łaska twoja trwa na wieki,

Nie zaniechaj dzieła rąk twoich!

 

Powyższy psalm jest pieśnią dziękczynienia, skomponowaną przez Dawida po wyzwoleniu go przez Pana. Możliwym jest, że powstał w czasie, kiedy Dawid stał się królem Izraela, po ostatecznym wyzwoleniu z prześladowań ze strony Saula.

Dawid śpiewał Psalm w Hebronie, znajdując się w obecności innych przywódców plemion i klanów Izraela. Słowo bogowie w wersecie 1 prawdopodobnie wskazuje na przywódców zgromadzonych wokół króla. To, że zostali nazwani bogami wskazuje na ich autorytet, otrzymany od Boga (por. II Mj. 21:6; 22:8-9; Ps. 82:1).

 

Dawid nawiązuje do przybytku, który w tym czasie znajdował się w północnej części Judei (2 Sam. 6:2). Świątynia w Jeruzalem jeszcze nie istniała. Nawiązując do świątyni, Dawid uznaje Boży autorytet nad sobą.

 

Dawid chwali Boga z całego serca, co oznacza, że całe jego istnienie było całkowicie w to zaangażowane. W starożytności serce stanowiło miejsce myśli, intelektu i woli. Dawid chce się całkowicie poddać Bogu i uwielbiać Go za wszystko.

Typowe jest powtórzenie czasowników związanych z uwielbieniem i chwaleniem w pierwszych wersetach: Wysławiam cię, (…), Śpiewam ci (…) Oddaję pokłon (…) i wysławiam imię twoje. Podkreśla to, jak ważne jest chwalenie i uwielbienie zarówno dla Dawida jak i w życiu każdego wierzącego.

 

Psalmista wysławia Imię Pana, będące imieniem, którym Pan objawił się Mojżeszowi na Synaju: Jestem Kim jestem - co związane jest ze świętym imieniem Boga JHWH (II Mj. 3:13-15). To Imię,  którym objawiał się ludowi przymierza, to Boże imię osobiste, przeznaczone tylko dla jego ludu, dla jego dzieci. Imię charakteryzuje, Kim jest Bóg: jest osobistym Bogiem Izraela, tym, który był, który jest i który będzie i przyjdzie, pierwszym i ostatnim, tym który stworzył wszystko co jest i który zachowuje całe stworzenie (por. np. Iz. 41:4-8; Obj. 1:8; 4:8).

Związane z tym jest działanie Boże chwalone przez Dawida: jego łaska i wierność (w. 2). Hebrajskie słowo wierność zostaje często tłumaczone, jako miłosierdzie i określa wierność Bożą wobec przymierza i ludu przymierza. Podkreśla to, że Boża miłość i wierność jest stała, niezależna od sytuacji, w której znajdują się jego dzieci, niezależnie od tego, co czynią. Bóg jest wierny swemu imieniu przymierza, co oznacza, że zawsze czyni co obiecuje w przymierzu (por. II Mj. 34:6; Ps. 25:10; 57:3; 61:7).

Przez długi czas Dawid cierpiał, ciągle uciekając przed pościgiem Saula. Ale przez ten cały długi okres, Pan był mu wierny chroniąc go i tylko dlatego Saul nie był w stanie go schwycić i zabić. Przez zbawcze działanie Bóg sam wywyższył swoje imię i słowo w którym się objawił.

Dawid żył z Bożej łaski i wiedział, że nie tylko życie wieczne, ale także życie na tej ziemi może zachować tylko dzięki łasce Bożej. Dzięki Bożej łasce stał się królem całego Izraela. Tak jak potem Apostoł Paweł, Dawid wiedział, że może chlubić się tylko w Panu, gdyż tylko On daje siłę, aby wytrwać (1 Kor. 30-31; 2 Kor. 12:8-10).

 

W godzinach ciemności Dawid widział, że Bóg jest wielki i że to nie może zostać przemilczane. Każdy język musi go wyznać. Bóg jest wszechmogącym Stworzycielem i Panem, nie tylko dla Izraela, ale dla całego świata. Dlatego cały świat powinien poznać Pana i uwielbiać Go.

Dawid jeszcze nie widział, w jaki sposób wszystkie narody miałyby chwalić i uznać Pana, podobnie jak w naszych czasach wydaje się, że raczej złe moce rządzą, większość przywódców i polityków nie liczy się z Bogiem, wykonując swoje nieprawości, prowadząc swoje niesprawiedliwe podłe wojny, co sprawia, że wydaje się, że zło zwycięży. Jednak Dawid oczekuje i ma pewność, że królowie i przywódcy świata będą kiedyś chwalić Pana (por. Ps. 68:32; 96:1, 3, 7-8; 97:1; 98:4; 100:1; 102:15).

Dopiero w Jezusie Chrystusie zostaje to spełnione, kiedy Bóg zgromadzi swój lud z narodów, aby go poznali i uwielbiali (Jn. 11:51-52). Kościół głosi Ewangelię, zawierającą też prawdę, że Jezus Chrystus jest Królem świata, który przyjdzie, aby sądzić żywych i umarłych (Mt. 28:19-20). Kiedy Jezus wróci, nastąpi Sąd Ostateczny, od którego nikt nie może uciec i każde kolano musi się zgiąć przed Nim i każdy język wyzna, że Jezus jest Panem (Fil. 2:10-11). Także potępieni, przebywający w piekle, będą zmuszeni, aby wyznać i uznać, że Jezus jest Panem, który zwycięża i rządzi. To jest wielkie pocieszenie dla każdego wierzącego. Ponieważ Bóg jest sprawiedliwy i wszechmogący, uczyni sprawiedliwość i ukarze każdego, kto jest niesprawiedliwy i nie chce się poddać Jemu.

 

Dawid wie, nad kim Bóg okazuje miłosierdzie a nad kim nie. Dawid został poniżony przez niesprawiedliwego króla Saula i jakiś czas wydawało się, że to Saul jest zwycięzcą. Ale Bóg ukarał i poniżył go, a wywyższył poniżonego Dawida. Bóg widzi każdego, kto jest poniżony, nie musisz być wielkim i ważnym człowiekiem, aby mieć dostęp do Niego. Bóg słucha i ratuje każdego, kto woła do Niego (por. Iz. 66:1-2; 1 Piotra 5:5). Bóg gniewa się z powodu wszelkiej niesprawiedliwości, czy jest to polityczna lub militarna, czy ekonomiczna, czy osobista. Bóg wyzwoli tych, którzy są traktowani niesprawiedliwie i uwierzą a z pewnością ukarze tych, którzy wyrządzają innym krzywdę (Łk. 1:48, 52; Iż. 57:15; 66:2).

 

Dla wierzącego pocieszeniem jest to, że mimo trudnej sytuacji, Bóg i tak jest silniejszy a jako suwerenny Pan i Stworzyciel ma wszystko, co się dzieje, pod kontrolą. Wierzący też może mieć pewność, że kiedy skończy się nasze ziemskie życie, będzie żył dalej w Bożej chwale. Bóg jest wierny i doprowadza do końca dobre dzieło, które rozpoczął w każdym wierzącym.

 

Psalm kończy się osobistym wyznaniem wiary: niezależnie od sytuacji, Bóg jest wierny i pokona wszystkich wrogów. On jest wszechmogący i sprawiedliwy, dlatego każdy niesprawiedliwy, który nie chce się poddać Jemu, nie ma szansy.

W tym życiu na tej ziemi wierzący nie jest wolny od cierpienia, zostaje atakowany i poniżany przez wrogów, ale wie, że Bóg nigdy nie opuści go a żaden wróg nie może go pozbawić miłości Bożej (Rz. 8:31-39).

Pan chce zbawić wiernych i wyzwolić ich od zła, co nie oznacza tylko wyzwolenie od złych ludzi i mocy, ale przede wszystkim wyzwolenie od szatana, śmierci i grzechu. Ponieważ Pan tego dokonał w Chrystusie na krzyżu, każdy chrześcijanin na zawsze z wdzięcznością chwali Pana, który dokonał wielkich czynów.