1 Dawidowy.
Wysławiam
cię, Panie, z całego serca mego,
Śpiewam ci
wobec bogów.
2 Oddaję
pokłon przybytkowi twemu świętemu
I wysławiam
imię twoje Za łaskę i za wierność twoją,
Bo nad
wszystko wywyższyłeś imię i słowo swoje.
3 W
dniu, gdy cię wzywałem, wysłuchałeś mnie,
Dodałeś
mocy duszy mojej.
4 Wysławiać
cię będą, Panie, wszyscy królowie ziemi,
Gdy usłyszą
słowa ust twoich.
5 Będą
opiewali drogi Pańskie,
Gdyż wielka
jest chwała Pana.
6 Zaiste,
wzniosły jest Pan, a jednak spogląda na uniżonego,
A dumnego z
daleka poznaje.
7 Choćby
się znalazł w niedoli,
Ty mnie
zachowasz przy życiu.
Przeciwko
złości nieprzyjaciół moich wyciągniesz rękę,
A prawica
twoja wybawi mnie.
8 Pan
dokona tego dla mnie.
Panie,
łaska twoja trwa na wieki,
Nie
zaniechaj dzieła rąk twoich!
Powyższy psalm
jest pieśnią dziękczynienia, skomponowaną przez Dawida po wyzwoleniu go przez
Pana. Możliwym jest, że powstał w czasie, kiedy Dawid stał się królem Izraela, po
ostatecznym wyzwoleniu z prześladowań ze strony Saula.
Dawid śpiewał Psalm
w Hebronie, znajdując się w obecności innych przywódców plemion i klanów
Izraela. Słowo bogowie w wersecie 1 prawdopodobnie wskazuje na przywódców
zgromadzonych wokół króla. To, że zostali nazwani bogami wskazuje na ich autorytet,
otrzymany od Boga (por. II Mj. 21:6; 22:8-9; Ps. 82:1).
Dawid
nawiązuje do przybytku, który w tym czasie znajdował się w północnej części
Judei (2 Sam. 6:2). Świątynia w Jeruzalem jeszcze nie istniała. Nawiązując do
świątyni, Dawid uznaje Boży autorytet nad sobą.
Dawid chwali
Boga z całego serca, co oznacza, że całe jego istnienie było całkowicie w
to zaangażowane. W starożytności serce stanowiło miejsce myśli, intelektu i
woli. Dawid chce się całkowicie poddać Bogu i uwielbiać Go za wszystko.
Typowe jest
powtórzenie czasowników związanych z uwielbieniem i chwaleniem w pierwszych
wersetach: Wysławiam cię, (…), Śpiewam ci (…) Oddaję
pokłon (…) i wysławiam imię twoje. Podkreśla to, jak ważne jest chwalenie i
uwielbienie zarówno dla Dawida jak i w życiu każdego wierzącego.
Psalmista
wysławia Imię Pana, będące imieniem, którym Pan objawił się Mojżeszowi
na Synaju: Jestem Kim jestem - co związane jest ze świętym imieniem Boga
JHWH (II Mj. 3:13-15). To Imię, którym
objawiał się ludowi przymierza, to Boże imię osobiste, przeznaczone tylko dla
jego ludu, dla jego dzieci. Imię charakteryzuje, Kim jest Bóg: jest osobistym
Bogiem Izraela, tym, który był, który jest i który będzie i przyjdzie, pierwszym
i ostatnim, tym który stworzył wszystko co jest i który zachowuje całe
stworzenie (por. np. Iz. 41:4-8; Obj. 1:8; 4:8).
Związane z tym
jest działanie Boże chwalone przez Dawida: jego łaska i wierność (w. 2).
Hebrajskie słowo wierność zostaje często tłumaczone, jako miłosierdzie
i określa wierność Bożą wobec przymierza i ludu przymierza. Podkreśla to, że
Boża miłość i wierność jest stała, niezależna od sytuacji, w której znajdują
się jego dzieci, niezależnie od tego, co czynią. Bóg jest wierny swemu imieniu
przymierza, co oznacza, że zawsze czyni co obiecuje w przymierzu (por. II Mj.
34:6; Ps. 25:10; 57:3; 61:7).
Przez długi
czas Dawid cierpiał, ciągle uciekając przed pościgiem Saula. Ale przez ten cały
długi okres, Pan był mu wierny chroniąc go i tylko dlatego Saul nie był w
stanie go schwycić i zabić. Przez zbawcze działanie Bóg sam wywyższył swoje imię
i słowo w którym się objawił.
Dawid żył z Bożej
łaski i wiedział, że nie tylko życie wieczne, ale także życie na tej ziemi może
zachować tylko dzięki łasce Bożej. Dzięki Bożej łasce stał się królem całego
Izraela. Tak jak potem Apostoł Paweł, Dawid wiedział, że może chlubić się tylko
w Panu, gdyż tylko On daje siłę, aby wytrwać (1 Kor. 30-31; 2 Kor. 12:8-10).
W godzinach
ciemności Dawid widział, że Bóg jest wielki i że to nie może zostać przemilczane.
Każdy język musi go wyznać. Bóg jest wszechmogącym Stworzycielem i Panem, nie
tylko dla Izraela, ale dla całego świata. Dlatego cały świat powinien poznać
Pana i uwielbiać Go.
Dawid jeszcze
nie widział, w jaki sposób wszystkie narody miałyby chwalić i uznać Pana, podobnie
jak w naszych czasach wydaje się, że raczej złe moce rządzą, większość
przywódców i polityków nie liczy się z Bogiem, wykonując swoje nieprawości, prowadząc
swoje niesprawiedliwe podłe wojny, co sprawia, że wydaje się, że zło zwycięży.
Jednak Dawid oczekuje i ma pewność, że królowie i przywódcy świata będą kiedyś
chwalić Pana (por. Ps. 68:32; 96:1, 3, 7-8; 97:1; 98:4; 100:1; 102:15).
Dopiero w
Jezusie Chrystusie zostaje to spełnione, kiedy Bóg zgromadzi swój lud z
narodów, aby go poznali i uwielbiali (Jn. 11:51-52). Kościół głosi Ewangelię, zawierającą
też prawdę, że Jezus Chrystus jest Królem świata, który przyjdzie, aby sądzić
żywych i umarłych (Mt. 28:19-20). Kiedy Jezus wróci, nastąpi Sąd Ostateczny, od
którego nikt nie może uciec i każde kolano musi się zgiąć przed Nim i każdy
język wyzna, że Jezus jest Panem (Fil. 2:10-11). Także potępieni, przebywający
w piekle, będą zmuszeni, aby wyznać i uznać, że Jezus jest Panem, który zwycięża
i rządzi. To jest wielkie pocieszenie dla każdego wierzącego. Ponieważ Bóg jest
sprawiedliwy i wszechmogący, uczyni sprawiedliwość i ukarze każdego, kto jest niesprawiedliwy
i nie chce się poddać Jemu.
Dawid wie, nad
kim Bóg okazuje miłosierdzie a nad kim nie. Dawid został poniżony przez
niesprawiedliwego króla Saula i jakiś czas wydawało się, że to Saul jest zwycięzcą.
Ale Bóg ukarał i poniżył go, a wywyższył poniżonego Dawida. Bóg widzi każdego,
kto jest poniżony, nie musisz być wielkim i ważnym człowiekiem, aby mieć dostęp
do Niego. Bóg słucha i ratuje każdego, kto woła do Niego (por. Iz. 66:1-2; 1
Piotra 5:5). Bóg gniewa się z powodu wszelkiej niesprawiedliwości, czy jest to polityczna
lub militarna, czy ekonomiczna, czy osobista. Bóg wyzwoli tych, którzy są
traktowani niesprawiedliwie i uwierzą a z pewnością ukarze tych, którzy wyrządzają
innym krzywdę (Łk. 1:48, 52; Iż. 57:15; 66:2).
Dla wierzącego
pocieszeniem jest to, że mimo trudnej sytuacji, Bóg i tak jest silniejszy a
jako suwerenny Pan i Stworzyciel ma wszystko, co się dzieje, pod kontrolą. Wierzący
też może mieć pewność, że kiedy skończy się nasze ziemskie życie, będzie żył
dalej w Bożej chwale. Bóg jest wierny i doprowadza do końca dobre dzieło, które
rozpoczął w każdym wierzącym.
Psalm kończy
się osobistym wyznaniem wiary: niezależnie od sytuacji, Bóg jest wierny i
pokona wszystkich wrogów. On jest wszechmogący i sprawiedliwy, dlatego każdy
niesprawiedliwy, który nie chce się poddać Jemu, nie ma szansy.
W tym życiu na
tej ziemi wierzący nie jest wolny od cierpienia, zostaje atakowany i poniżany
przez wrogów, ale wie, że Bóg nigdy nie opuści go a żaden wróg nie może go pozbawić
miłości Bożej (Rz. 8:31-39).
Pan chce
zbawić wiernych i wyzwolić ich od zła, co nie oznacza tylko wyzwolenie od złych
ludzi i mocy, ale przede wszystkim wyzwolenie od szatana, śmierci i grzechu. Ponieważ
Pan tego dokonał w Chrystusie na krzyżu, każdy chrześcijanin na zawsze z
wdzięcznością chwali Pana, który dokonał wielkich czynów.
