Przy czytaniu i studiowaniu Pisma Świętego musimy mieć świadomość, że każdy poszczególny tekst, który czytamy, należy do całości Biblii. Zbyt łatwo i często chrześcijanie zapominają o tym, aby brać pod uwagą całość przesłania Biblii. Jeśli nie robimy tego, istnieje wielkie niebezpieczeństwo, że źle zrozumiemy i zastosujemy tekst.
Aby pomóc w
tym przedstawimy poniżej trzy kwestie, związane z sześcioma pytaniami, które
należy zadawać przy czytaniu Biblii.
Poszczególne
kwestie zostaną dalej omówione i rozwinięte w następnych kursach.
1.
Biblia jest księgą historyczną
Biblia nie jest abstrakcyjną księgą, lecz powstała
w historii ludzkiej i dzieje się w historii ludzkiej.
Biblia nie jest tylko ludzką księgą, jest Słowem
Bożym, które zostało objawione w konkretnym okresie historii, konkretnemu
historycznemu ludowi. Biblia mówi o prawdziwych historycznych wydarzeniach i o
słowach wypowiedzianych przez proroków i innych w konkretnych historycznych
sytuacjach.
Aby we właściwy sposób zrozumieć tekst Biblii,
należy najpierw zrozumieć, co oznaczał dla pierwszych słuchaczy i czytelników.
Dlaczego musimy zadawać pytanie: Co autor chciał,
żeby pierwsi czytelnicy lub słuchacze rozumieli?
Odpowiedź na to pytanie pomaga nam, aby nie zbyt
szybko dochodzić do zastosowania i nieprawidłowego użycia tekstu do pewnych
sytuacji, lub aby udowodnić coś, czego dany tekst wcale nie udowadnia. Bardzo
niebezpieczne jest czytanie pojedynczych wersetów, nie uwzględniając
historycznego i literackiego kontekstu danego tekstu.
Rozumienie Biblii, jako księgi historycznej pomaga
także zapobiec interpretacji alegorycznej, która zazwyczaj jest fałszywą
interpretacją (o tym więcej w dalszym ciągu kursu).
Przykład: Dawid otrzymuje pancerz i miecz od Saula,
aby walczyć przeciw Goliatowi (1 Sam. 17:38-40). Niektórzy interpretują miecz
Saula i pięć kamieni, które Dawid sobie wyszukał, w sposób alegoryczny. Wtedy
kamienie są np. pięcioma cnotami.
Musimy jednak najpierw wiedzieć, co miecz i pięć kamieni
oznaczało dla pierwszych czytelników tekstu, czyli dla Izraela w czasie Dawida.
Alegoryczna interpretacja nie pomaga nam zrozumieć tekstu i poza tym wczytujemy
w tekst coś, czego tam nie ma.
Jak autor chciał, żebyśmy rozumieli miecz i
kamienie?
Prawdziwe znaczenie i zastosowanie: Dawid zaufał
Panu (1 Sam. 17:37), nie potrzebował wielkiego miecza, który miał tylko sens
dla doświadczonego żołnierza, którym Dawid nie był. Dawid użył broni, którą
znał jako pasterz i zaufał Panu.
Biblia jest Słowem Bożym. To oznacza, że tekst
może rzeczywiście więcej znaczyć, niż to, co pierwotnie autor chciał przekazać.
Tekst może mieć głębsze znaczenie, o którym autor sam jeszcze nie do końca
wiedział. W takiej sytuacji jednak Pismo Święte wyjaśnia tekst, musi być jasne
z innych miejsc w Biblii, jakie jest głębsze znaczenie.
Alegoria natomiast szuka znaczenia w tekście, którego
tam nie ma, i który nie zostaje potwierdzony przez inne teksty w Piśmie
Świętym. Jeśli jednak tak jest, musi to być zgodnym z innymi miejscami w
Biblii, gdyż Pismo Święte samo siebie wyjaśnia (np. I Mj. 3:15; 27:27).
2.
Oryginalni autorzy Biblii oczekiwali, że czytelnicy
reagują na tekst
Jeżeli dzisiaj coś mówimy, też oczekujemy jakiejś
reakcji: aprobaty, zgodzenia się, zdziwienia się, wykonania tego, o co prosimy
lub co nakazujemy, itd.
Dlatego musimy zadawać pytanie: Jak autor chciał, by
czytelnik reagował.
Jakiego zastosowania autor oczekiwał od czytelnika.
W jaki sposób tekst miał mieć wpływ na życie pierwszych czytelników, lub
zmienić ich życie.
Przykład: Dawid
zaufał Panu; zaufał, że Pan go ochroni i zadziała przez jego broń (pięć
kamieni) i da mu zwycięstwo nad wrogiem (1 Sam. 17:37). Tak autor oczekuje,
żebyśmy zaufali, że Pan pomoże i ochroni nas przez narzędzie, które mamy i da
nam zwycięstwo nad zadaniami, które nam daje.
Przykład: W Mat.
23:25-28, Jezus potępia faryzeuszów, którzy byli wtedy przywódcami religijnymi
Izraela. To jednak nie oznacza, że słowa Jezusa do faryzeuszów dotyczą
automatycznie też naszych pastorów i starszych.
3.
Cała Biblia mówi o Bogu
Biblia jest Słowem Bożym, dlatego wszystko w
Biblii pochodzi od Boga i mówi o Bogu, nawet w tych księgach i fragmentach,
gdzie wyraz Bóg lub Jego imię nie jest wymienione (jak np. Księga Estery).
Dlatego musimy zadawać pytanie: co dany tekst mówi
nam o Bogu?
Przykład: Opowieść o
Dawidzie i Goliacie nie jest opowieścią mówiącą tylko o otusze, zachęcając nas
do naśladowania Dawida. Taka interpretacja (niestety dość powszechna) nie byłaby
niczym innym niż humanizmem skupionym na człowieku.
Tekst nie skupia się na Dawidzie, lecz na Bogu. Dawid
zaufał Bogu, a Bóg dał mu otuchę i zwycięstwo (patrz: 1 Sam. 16:13; 17:26, 37,
45, 49-51).
W tekście 1 Sam. 17:38-40 możemy więc odkryć
następujące prawdy:
•
Bóg wybrał człowieka według swego serca (1 Sam.
13:14), aby był królem Izraela zamiast Saula.
•
Bóg namaścił i ochronił Dawida, i dał mu siłę, aby
pokonać najgorszego wroga ludu Bożego (Goliat).
•
Żadna moc ziemska nie może przeciwstawić się Bogu
(por. 1 Sam. 17:4-7). Goliat jest za silny dla każdego człowieka, ale nie dla
Boga. Bóg chroni swój lud przed wszystkimi wrogami.
•
Dawid chciał bronić chwały Boga, nie tolerował
bluźnierstwa. Zaufał Panu i był gotów oddać swoje życie walcząc z wrogiem Boga.
Bóg wynagrodził wierność i posłuszeństwo Dawida (posłuszeństwo do śmierci).
•
Po bitwie z Goliatem, Bóg dał Dawidowi wielką
chwałę, ustanowił go królem, pod którego władzą jego lud Boży zaczął żyć w
harmonii i pokoju, był błogosławiony pod rządami namaszczonego króla Izraela
(por. Jak. 1:12).
Artykuł w formacie PDF tutaj.
