Izajasz 45:1-8

Studium Biblijne

¹ Tak rzekł Pan do swojego pomazańca Cyrusa, którego ująłem za jego prawicę, aby przed nim zdeptać narody i odpiąć pas na biodrach królów, aby przed nim otworzyć podwoje i aby bramy nie były zamknięte:

² Ja pójdę przed tobą i wyrównam drogi, wysadzę spiżowe wrota i rozbiję żelazne zawory.

³ I dam ci schowane w mroku skarby i ukryte kosztowności, abyś poznał, że Ja jestem Pan, który cię wołam po imieniu, Bóg Izraela, ⁴ przez wzgląd na mojego sługę Jakuba i Izraela, mojego wybrańca, wołam cię po imieniu, nadałem ci zaszczytne imię, chociaż mnie nie znałeś.

⁵ Ja jestem Pan i nie ma innego, oprócz mnie nie ma Boga. Ja ci przypinam pas, chociaż mnie nie znasz, 6 aby poznali od wschodu słońca i od zachodu, że nie ma nikogo oprócz mnie. Ja jestem Pan i nie ma innego.

⁷ Ja tworzę światłość i stwarzam ciemność, Ja przygotowuję zarówno zbawienie, jak i nieszczęście, Ja, Pan, czynię to wszystko.

⁸ Spuśćcie niebiosa rosę z góry, a obłoki niech sączą sprawiedliwość! Niech się otworzy ziemia i niech wyrośnie zbawienie, a niech też wzejdzie sprawiedliwość! Ja, Pan, to stworzyłem.

VII wiek p.Ch., Izrael przebywa w Babilonie na wygnaniu, ale Pan chce ich sprowadzić z powrotem do ziemi obiecanej. W tym czasie w Babilonie rządy sprawuje potężny perski król Cyrus I (652-600 p.Ch.). Po podboju Imperium Babilońskiego stał się najbardziej potężnym królem na całej ziemi. Myśli, że może czynić, co zechce i wierzy, że jego bogowie dali mu zwycięstwo pokazując przez to, że są najsilniejszymi.

Pan, wszechmogący Bóg Izraela ma proroctwo dla niego. Pan wybrał go, aby stał się zbawicielem Izraela, pozwalającym im wrócić do ich ziemi, z której zostali wyprowadzeni przez Babilończyków.

Pan nazywa Cyrusa pomazańcem, co można też tłumaczyć, jako mesjasz. Pomazańcem Pana jest ten, którego Bóg przeznaczył do szczególnego zadania.  

Król Cyrus czuje się silny, i myśli, że może czynić, co zechce, że może zwyciężyć nad innym narodem, jeśli tylko chce. Z perspektywy ludzkiej, to król wielkiego mocarstwa, mający ogromne powodzenie, z nim trzeba się liczyć.

Bóg patrzy inaczej, i podobnie wierzący powinni patrzeć inaczej, na sprawy polityczne. Tak naprawdę wszystkie zwycięstwa nie są jego zasługą, lecz są darami wszechmogącego Boga.

Dwukrotnie czytamy, że Bóg zawołał go po imieniu (w. 3, 4). W starożytności takie określenie pokazuje władzę nad innymi. Widzimy to np. w fakcie, że Adam nadał wszystkim zwierzętom imiona, co było wyrazem jego władzy nad nimi (Ks. Rodzaju / I Mojżeszowa 2:20).

To, że Bóg nazwał Cyrusa po imieniu jest także proroctwem, ponieważ proroctwo to zostało wypowiedziane wiele lat wcześniej. Prorok Izajasz żył w Jerozolimie w latach 740-681 p.Ch., jeszcze przed wygnaniem babilońskim (patrz Izajasz 1:1, który jest tytułem dla całej księgi Izajasza). Wielu biblistów obecnie twierdzi, że Izajasz jest autorem wyłącznie rozdziałów 1-39, reszta księgi jest wg nich napisana przez innego lub innych anonimowych proroków. W ten sposób próbują wyjaśnić sobie problem proroctwa. Anonimowy prorok pisałby po fakcie, dając tylko (swoją) interpretację funkcji Cyrusa. Oznacza to między innymi brak wiary i kwestionowanie faktu, że Bóg może przewidywać przyszłość.

Bóg jest wszechmogący, suwerenny i wszechwiedzący, co jest między innymi wyrażone przez fakt, że Bóg już powołał i nazwał po imieniu króla Cyrusa ok. 80-100 lat zanim rozpoczął on swe rządy w Babilonie. Czy dla Boga istnieją rzeczy niemożliwe? (Ks. Rodzaju / I Mojżeszowa 18:13-14; Ew. Marka 10:27).

Tylko Bóg zna przyszłość; tylko Bóg wie, co będzie czynił Cyrus, tylko Bóg zna wszystkie jego zwycięstwa, zanim on sam nawet o tym pomyśli. Każdy inny próbujący zapowiadać przyszłość jest głupcem (Izajasz 44:25).

Bóg znał Cyrusa już zanim on się urodził, zanim ktokolwiek na świecie słyszał o nim. Nie perski bóg Ahura-Mazda, ani babiloński bóg Marduk rządzi, lecz tylko i wyłącznie Pan, Bóg Izraela. A ten Bóg wszechmogący wybrał Cyrusa, aby był on królem, podbił Babilon i pozwolił Izraelowi powrócić do ich ziemi. Nie w celu, aby wszyscy chwalili Cyrusa, lecz aby poznał on, że Pan, Bóg Izraela, jest Panem całego świata, oraz też przez wzgląd na jego sługę Jakuba (w. 4a).

Celem Boga jest to, aby wszyscy na ziemi kiedyś uznali, Kim On jest, co zostaje ostatecznie spełnione w Chrystusie, którego Bóg wywyższył i obdarzył imieniem, które jest ponad wszelkie imiona, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca. (Filipian 2:9-11; por. Izajasz 45:23)

Cyrus ma szczególne zadanie, chociaż sam nie jest tego świadomy. Przez to, że pozwolił Izraelowi wrócić do ziemi obiecanej, zbawił ich, wyzwolił ich z babilońskiej niewoli, podobnie jak Bóg wyzwolił lud Izraela z niewoli egipskiej (por. Ezdr. 1:2). W tym Cyrus jest typem Chrystusa, pomazańca Pana,  który ma szczególne zadanie, otrzymane od samego Boga.

Jeżeli Bóg daje zadanie, daje wszystko, co jest potrzebne, aby je wykonać. Bóg przypina mu pas (w. 5b), co znaczy, że go przygotowuje. Hebrajska forma czasownika określa, że Bóg daje Cyrusowi wszystko, co mu potrzebne, nie raz, lecz cały czas.

Bóg jest całkiem unikalny, nie ma innego Boga. W starożytności każdy wierzył w swoich bogów, zakładano, że każdy naród ma swoich bogów. Pan Bóg nie toleruje takiego myślenia, Bóg Izraela jest zarazem Bogiem jedynym, Stworzycielem i Panem całego świata.

Bóg nie tylko stworzył wszystko, ale też utrzymuje i rządzi wszystkim. Nic na ziemi, nic w całym kosmosie nie dzieje się poza Nim. Nawet szatan i zło istnieją tylko, dlatego, ponieważ Bóg pozwolił im na to.

Bóg stworzył światłość i ciemność. To stwierdzenie jest jasnym przeciwstawieniem pogańskiego myślenia. Światłość i ciemność są ważnymi elementami w perskiej religii zoroastryzmu. Wskazuje na dualizm, cechujący większość religii starożytnych. Poganie myśleli, że bogowie walczą ze złymi siłami, a od ich zwycięstwa zależy szczęście ludzi. Biblia wyraźnie i ostro przeciwstawia się dualizmowi, ponieważ wszystko, co istnieje, zostało stworzone przez Boga i istnieje, ponieważ Bóg dał mu istnienie. Zło tak naprawdę nie stanowi zagrożenia dla Boga, ponieważ On jest wszechmogącym Stworzycielem a zło jest tylko częścią stworzonej rzeczywistości.

Nie bogowie pogańscy, lecz Pan Bóg stworzył światłość i ciemność, dobrobyt oraz nieszczęście. Te słowa określają, że wszechmogący i suwerenny Bóg rządzi nad wszystkim, nic nie dzieje się bez Jego woli i poza Jego wolą.

Dla pogan jest to ostrzeżeniem, aby nie ufali sobie lub swoim bogom, a dla wierzących to ogromne pocieszenie. Nie muszę się bać, że to, co się dzieje na świecie jest poza kontrolą Boga, że już nie wiadomo, co będzie. Izrael żył w bardzo trudnym okresie, pełnym zagrożeń, znacznie gorszym niż sytuacja w obecnej Europie. Ale prorok Izajasz zapewnia Izraelowi, że mimo strasznych wydarzeń, które jeszcze będą miały miejsce (wygnanie babilońskie i zniszczenie Jerozolimy i świątyni), Bóg rządzi, i On suwerennie decyduje, kiedy Izrael zostanie wyprowadzony na wygnanie, a kiedy może powrócić. Zarówno Nebukadnesar, który wyprowadził Izrael, jak i Cyrus, który pozwolił im wrócić, są narzędziami w rękach wszechmogącego Boga, spełniając Jego wolę (Jeremiasz 25:9; 27:6-9 i inne).

Nie tylko Izrael, nie tylko wybrany Cyrus, ale cały świat ma poznać, Kim jest Pan. Od początku celem Pana było to, aby cały świat Go poznał (por. Ks. Rodzaju / I Mojżeszowa 12:1-3; 22:18; Psalm 72:8-11).

Dla Boga jest ważne, co się dzieje w Jego stworzeniu. Dzieje się dużo zła, ale Bóg chce sprawiedliwości w swoim stworzeniu (w. 8). Dlatego Jezus przyszedł na świat, aby zbawić, aby w ten sposób przywrócić sprawiedliwość. Zbawienie, czyli wyzwolenie od wszelkich skutków zła, jest od początku celem Boga.

To, że Bóg jest Panem nie jest czymś abstrakcyjnym lub dalekim jak w przypadku króla czy prezydenta. Prezydent jest dla większości ludności nieosobowy i abstrakcyjny, niewiele osób ma osobistą relację z nim. To, że Bóg jest Panem, dotyczy mnie osobiście. Oznacza to, że jest Panem wszystkiego, co robię. Oznacza też, że daje mi wszystko, co mam i czego potrzebuje.

To, co Cyrus zrobił było czymś niewielkim, w porównywaniu z tym, czego dokonał Jezus na krzyżu. W historii zbawienia jest to jednak bardzo ważne. Powrót Izraela do ziemi obiecanej wskazuje na to, że zawsze, nawet po najgorszych grzechach, jest nadzieja na zbawienie i odnowienie. Cyrus wskazuje na Jezusa, wskazuje na to, ze Bóg naprawdę i radykalnie chce zbawić i odnowić.

Izrael mógł wrócić do ziemi obiecanej, którą dał im Bóg. Nie jest to ostateczna ziemia. Cyrus jest etapem w drodze do ostatecznego zbawienia, co oznacza ostateczny powrót do ziemi obiecanej, do nowej ziemi i nieba, gdzie wszyscy, którzy są w Chrystusie, będą mogli żyć w wieczności (por. Izajasza 65:17-19).

Bóg jest wszechmogący i jedyny. On stworzył niebo i ziemię i wszystko, co jest. On też jest jedynym, który stworzy nowe niebo i nową ziemię, który zbawi i przywróci sprawiedliwość i porządek w stworzeniu.