Studium Biblijne
Niektórzy chrześcijanie w Koryncie odrzucali wiarę w zmartwychwstanie,
uważając, że ciało ziemskie i niebo są ‘niekompatybilne’. Apostoł Paweł uznaje,
że niebo i ziemia są dwiema przez Boga stworzonymi różnymi rzeczywistościami.
Struktura tekstu
1. Pytanie sceptyka (w. 35)
2. Zasada zmian na przykładzie procesów botanicznych (w. 36-38).
3. Zasada różnych rodzajów ciał na przykładzie różnych ciał w stworzeniu (w.
39-41).
4. Radykalna różnica między ziemskim a zmartwychwstałym ciałem (w. 42-44a)
5. Wyjaśnienie, jak różnica została pokonana przez Jezusa Chrystusa (w.
44b-49).
w. 35-38
Jako początek argumentacji Apostoł zadaje pytanie
hipotetyczne. To pytanie wypływające albo z niezrozumienia albo z postawy
buntu. Nie koniecznie oznacza to, że rzeczywiście zostało zadane.
w. 36:
Dosł.: Głupi! To ostre oskarżenie. W Starym
Testamencie czytamy: głupi mówi, że nie
ma Boga (np. Psalm 14:1; 53:1). Głupi jest buntownikiem przeciwko Bogu, a
zaprzeczenie zmartwychwstania oznacza bunt przeciwko Niemu i odrzucenie Jego samego.
Bóg jest Stwórcą, który stworzył wszystko, co istnieje. Czy nie byłby w stanie
stworzyć na nowo ciała człowieka?
Apostoł Paweł podaje przykład z przyrody:
1. Zasiane nasiono będzie żyło tylko wtedy, jeśli najpierw umrze.
2. Nasiono posiada inne ciało, niż roślina, która później kiełkuje z ziemi.
3. Bóg czyni różnicę między nasieniem i powstającą z niego rośliną.
Zmartwychwstanie nie działa dokładnie tak, jak procesy w
przyrodzie: Paweł podkreśla fakt, że zmartwychwstanie dokonuje się w sposób
tajemniczy, którego nie rozumiemy, tak jak proces rozwoju rośliny jest dla nas
tajemnicą.
Nowe życie i nowe ciało powstaje przez stwórczą moc Boga.
Tak jak Stwórca daje nowe życie, które już jest w nasionku, tak samo Stwórca
działa w zmartwychwstaniu człowieka.
Nasiono w ziemi nie wygląda obiecująco, ale otrzyma przez
moc Stworzyciela nowe ciało. Podobnie, człowiek widzi śmiertelne ciało, ale Bóg
Stworzyciel uczyni ciało nowe.
Odnowienie odbywa się poprzez moc Bożą: nasiono nie może
samo tego uczynić, tak jak człowiek nie może sam dać sobie życia. Zmartwychwstanie
ma miejsce tylko z woli Bożej i przez Jego moc.
Nie chodzi o to, że konieczna jest śmierć, aby można było
mieć nowe ciało (por. 1 Kor. 15:51-54, nie wszyscy umrą). Paweł podkreśla
kompletną zmianę, która nastąpi: to, co kiełkuje jest tym, co nasiono, z nasiona
pszenicy wyrośnie pszenica. Z nasiona powstaje coś całkiem nowego, następuje kompletna
przemiana. Tak też człowiek stanie się kompletnym nowym stworzeniem (por. 2
Kor. 3:18) i otrzyma nowe ciało, nieskażone przez grzech.
w. 39-41
Dla Greków istniała ogromna przepaść między sferą materialną
(i śmiertelną) a niebiańską Było dla nich niemożliwym, że śmiertelne ciało
ludzkie może przebywać w sferze niebiańskiej. Paweł uznaje, że ta zasada jest
prawdą, ale podkreśla, że przy zmartwychwstaniu nastąpi odnowienie, przemiana,
przez którą stanie się to możliwym.
Wyraz ciało (w. 39, gr. sarks) ma szersze znaczenie niż tylko ciało fizyczne. Chodzi o
całość osoby, z punktu widzenia jej fizycznego istnienia.
Sformułowanie różne ciała (w. 39) dotyczy różnego rodzaju ciał, od skomplikowanej
budowy do mniej skomplikowanych, należących do różnych sfer: ziemi, wody,
powietrza. Wyraz ciało nie ma tutaj skojarzenia grzeszności, jak w innych
miejscach, lecz jest używany w swoim normalnym znaczeniu, jako materialne ciało
będące częścią stworzenia (ciało człowieka, zwierzęcia, ciało nieba jak słońce
itd.).
Wyraz blask (w.
40) po grecku - ten sam wyraz jak chwała.
Paweł nawiązuje do opowieści o stworzeniu świata (I Mojż
1-2). Zmartwychwstanie jest nowym i dalszym aktem stworzenia. Jest aktem
stworzenia, ale całkiem nowym, jakiego człowiek jeszcze nie widział. Tak jak
słońce i gwiazdy są całkiem inne niż cokolwiek, co znamy na ziemi, tak samo
ciało zmartwychwstałe jest całkiem inne niż ciała, które znamy na ziemi.
W stworzeniu istnieją bardzo różne rodzaje ciał, a każde
jest odpowiednie do celu, dla którego zostało stworzone. Ludzkie ciało, które
znamy, nie jest jedynym możliwym ciałem ludzkim. Tak jak ludzkie ciało nie jest
odpowiednie dla np. ptaków, tak samo obecne ludzkie ciało nie jest dobre dla
przyszłego życia, dlatego otrzymamy nowe ciało.
w. 42-44a
czasownik siać (w. 42) może oznaczać w greckim też prokreację ludzką
(por. I Mojż. 9:19).
W grecko-rzymskim świecie obraz siania używany był, jako
metafora powstania ludzkości. Każdy, kto jest w pierwszym Adamie, umiera, ale
jeśli jest w Chrystusie (Który jest drugim Adamem), otrzymuje nowe życie.
Dla Koryntian kwestia zmartwychwstania jest trudna,
ponieważ:
- Ciało jest skażane, grzeszne (Rz. 8:21; Gal. 6:8; Kol. 2:22).
- Ciało jest pozbawione chwały (1 Kor. 4:11-13; 2 Kor. 6:8).
- Ciało jest nie doskonałe i fizycznie słabe (2 Kor. 12:9-10) niszczeje (2
Kor. 4:16).
Ciało jest skażone (gr.
phthora) nie oznacza tu grzeszności,
lecz: zmniejszenie możliwości, stanie się
coraz słabszym, powolne niszczenie, chylenie się ku upadkowi. To ciało,
które się starzeje, jest chore, słabe i w końcu umiera, wraca do prochu.
Wyraz nieskażone (gr.:
aphtharsia) jest przeciwieństwem
powyższego, więc oznacza, że ciało nie niszczeje, nie zużywa się, nie starzeje
się, lecz to, że piękno, pełnia i charakter istnieje cały czas, pełnia życia.
Jest to ciało, które nigdy nie jest chore lub słabe i nie umiera.
W obecnym świecie ciało jest w niesławie; nie jesteśmy takimi,
jakimi powinniśmy być.
Zmartwychwstałe ciało nie jest ulepszoną i poprawioną
wersją starego ciała, lecz jest czymś całkiem nowym. Nowe ciało jest całkiem
inne, ale nie jest czymś zupełnie innym. Nowe ciało jest nadal ludzkim ciałem, ale
innym (por. 2 Kor. 5:1), podobnym do ciała Chrystusa (Fil. 3:21).
Niebo jest
przestrzenią, miejscem, gdzie jest Bóg, gdzie jest wszystko, co święte, co
jeszcze nie może w pełni być objawione na ziemi. Niebieskie ciało, więc oznacza ciało, które należy do Boga, do Jego
sfery.
Z nieba oznacza,
więc, pochodzący od Boga z nieba (por. 1 Tes. 4:16-17; 2 Tes. 1:7).
Chrystus wróci aby przemienić nasze ciała na podobne do
swego (Fil. 3:20-21; por. Dan. 7:13; Mk. 13:26; 14:62).
w. 44b-49
Paweł pisze tu o kontraście między ciałem cielesnym i
ciałem duchowym. Nie chodzi o to, że oba ciała są uczynione z różnych
materiałów; nie chodzi zdecydowanie o różnice między fizycznym ciałem a
niematerialnym duchem.
Prezentowany kontrast między ciałem cielesnym i duchowym
jak zostaje to tłumaczone może być mylący. Kontrast nie występuje między
substancją ciała (z czego zrobione: materia lub duch), lecz kontrastowane jest
pochodzenie i to, co daje ciału życie i energię.
Wyraz ciało cielesne można też tłumaczyć, jako: ciało
duszy (gr.: soma psychikon, też: ciało ‘rozpędzone’ duszą
lub psychiką). Wyraz tłumaczony tu, jako cielesny
często zostaje rozumiany, jako dusza.
Innym możliwym tłumaczeniem było by: ciało naturalne.
Ciało cielesne oznacza ciało wypełnione duszą à człowiek w całości.
Wyraz ciało duchowe oznacza ciało
spełnione (‘rozpędzone’) Duchem Świętym, dlatego nazwane jest duchowym (por.
Rz. 8:10-11).
Najpierw był Adam, potem Chrystus. Ostatni jest
ostateczny. Chrystus daje życie, jako duch ożywiający, co oznacza zmartwychwstanie.
Ciało z prochu a ciało niebieskie - są ciałami pochodzącymi
z różnych sfer. Istnieje zasadnicza różnica między ziemią dotkniętą grzechem a
sferą niebieską. Ale po zmartwychwstaniu nie staniemy się jakimś ‘duchem’, lecz
będziemy mieć ciało materialne, a jednocześnie niebiańskie.
Adam i Chrystus reprezentują grupy ludzi. Jeżeli ktoś
jest podobny do Adama, czyli żyje w grzechu, wraca do prochu. Jeżeli natomiast ktoś
jest podobny do Chrystusa, co jest możliwe przez wiarę, otrzyma nowe ciało
niebiańskie, takie jak Chrystus.
Taka przemiana ciała jeszcze nie miała miejsca, lecz
nastąpi dopiero po powrocie Chrystusa.
To, że Chrystus (drugi człowiek) jest z nieba, nie
oznacza, że jest uczyniony z niebiańskich materiałów, tak samo niebieski
człowiek (w. 49) nie jest człowiekiem bez ciała. Nie chodzi o substancję (z
czego ciało jest zbudowane), lecz o pochodzenie i charakter.
Człowiek z nieba oznacza, pochodzący od Boga z nieba
(por. 1 Tes. 4:16-17; 2 Tes. 1:7). Chrystus jest u Boga Ojca, ale wróci aby
przemienić nasze ciała na podobne do swego niebiańskiego ciała (Fil. 3:20-21;
por. Dan. 7:13; Mk. 13:26; 14:62). To oznacza koniec panowania grzechu i jego
skutków w naszym życiu.
