Położenie: równina przy rzece Eufrat; rejon zwany Szynear
(Ks. Rodzaju 10:10; Izajasza 11:11). Potem zwane jako Kraj Chaldejczyków (Jer.
24:4; Ez. 12:13).
Jest to teren żyznej ziemi, ale suchej (pustynia) z
dwiema wielkimi rzekami: Eufrat i Tygrys.
Rozbudowano tam wielką sieć dobrze zaplanowanych kanałów
irygacyjnych, aby mogło się rozwijać rolnictwo. Przez to wielki obszar był zagospodarowany,
co było niezbędnym, gdyż żyło tam bardzo dużo ludzi, których należało wyżywić.
Miasto Babilon
- Miasto Babilon było położone po obu brzegach rzeki Eufrat
- Rzeka Eufrat płynęła przez środek miasta.
- Obie części miasta były połączone przez most (ok. 700 m.) oraz promy.
- Powierzchnia ok. 890 hektarów(ok. 9 km2) na obu stronach rzeki (w starożytnych czasach tylko Rzym i Kartagina były większe). Dla porównywania: starówka (średniowieczna) Görlitz ma pow. 30 hektarów.
- Archeologiczne odkrycie wewnętrznego miasta: ok. 1 x 2 km.
- Mury miejskie były zbudowany z cegły. Długość ok. 8 km; wysokość ok. 10 m., grubość: ok. 7,5 m. Wg Herodota mur był tak gruby, że na nim było dość miejsca, by mógł zawrócić rydwan zaprzężony w cztery konie. Mury zewnętrzne: długość ok. 27 km.
- Wysokość muru ok. 10 m. nad ziemią, 7,5 m. grubości
- 250 wież, każda ok. 15 m. wysokości
- Mury wewnętrznego miasta miały 8 wielkich bram; mury zewnętrznego miasta 100 bram.
- Z północ na południe prowadziło 24 (głównych) ulic i tak samo z zachodu na wschód.
- Wszystkie ulice były wyłożone wielkimi kostkami.
- Miasta zawierały 53 świątyń, 180 ołtarzów Isztar.
- Wewnątrz murów miejskich było dużo terenów zielonych, ogrodów, pastwisk, cmentarzy.
- Babilon był prawdopodobnie największym miastem na świecie z liczbą mieszkańców powyżej 200.000.
- Podczas rządów Nebukadnesera Babilon stanowił najważniejsze i największe miasto świata.
Babilon był pięknym miastem pełnym pięknych budowli.
Medyjska żona Nebukadnesara, Amytis, pochodziła z gór i
tęskniła za miejscem skąd pochodziła. Babilon leży na równinie, kompletnie
płaskiej, położonej z dala od gór. Dlatego Nebukadnesar zbudował dla niej
sztuczną górę ze znanymi wiszącymi ogrodami.
Te ogrody stały się jednym z cudów świata (por. Dan.
4:28-30).
W czasach NT Babilon nadal istniał. Prawdopodobnie 1
Piotra został napisany w Babilonie.
W Ks. Objawienia Babilon symbolizuje wszystko co złe
(Obj. 14:8; 17:5; 18:2).
W czasach obecnych jest zupełną ruiną, co stanowi
spełnienie proroctwa Izajasza (Iż. 13:17-22).
Rys historyczny
Babilon został założony przez Nimroda, krótko po powodzi
(I Mj. 10:8-10)
Przez całą historię starożytną Babilon był ważnym miastem.
Został w historii kilka razy zniszczony i odbudowany.
Ok. 2000 p.n.e. Babilon był dominującym imperium na
świecie. Król Hammurabi (1707-1622 p.n.e.) rządził tym rejonem.
Potem przez ok. 1000 lat Babilon istniał, ale nie dominował,
istniało w tych czasach wiele mniejszych królestw obok siebie.
W rejonach obecnego północnego Iraku i Syrii powstało
imperium asyryjskie (885-607 p.n.e.).
Różni babilońscy królowie (będący wasalami Asyrii),
powstali przeciwko Asyrii w celu zyskania niepodległości, ale bez powodzenia.
Babiloński król Merodach Baladan próbował zbuntować się przeciw
Asyrii i uczynił Babilon dwa razy na krótki okres niepodległym (722-710 i
703-702 p.n.e.). To on odwiedził prawdopodobnie ok. 712 p.n.e. króla Hiskiasza
w Jerozolimie (2 Krl. 20:12-13).
Asyryjski król Sargon II (721-705 p.n.e.) stłumił powstanie
Babilonu a jego syn Sennacheryb (704-681 p.n.e.) zniszczył Babilon w r. 689
p.n.e. Szybko został jednak odbudowany.
Asyryjski król Asarhaddon (syn Sennacheryba) sprowadził judzkiego
króla Manassesa na wygnanie do Babilonu (2 Chr. 33:11).
Neobabilońskie imperium
Babiloński król Nabopolassar powstał w r. 625 p.n.e. przeciw
Asyrii i uzyskał niepodległość królestwa Babilonu. Razem z perskim królem Kyaksares,
podbił w 612 p.n.e. i zniszczył Niniwę, stolicę imperium asyryjskiego. W 605
p.n.e. w bitwie przy Karkemisz ostatecznie zniszczył armię asyryjską.
Potem Nebukadnesar (Nabuchodonozor) stał się największym
królem Babilonu.
Zdobył ziemie Egiptu aż do rzeki Tygrys )2 Krl. 24:7).
Nebukadnesar był wielkim dowódcą i budowniczym. Podbił
wiele państw i królów. On uczynił Babilon najpiękniejszym miastem na świecie. Nebukadnesar
był pierwszym królem, który zniszczył świątynię w Jerozolimie.
Okres chwały Babilonu nie trwał jednak długo. Po rządach
Nebukadnesara imperium Babilońskie szybko osłabło. Bóg nie pozwolił, aby władcy
tego imperium sadzili, że mogą w sposób nieograniczony rządzić światem.
Religia w Babilonie
Choć Asyria i Babilon ciągle rywalizowały, religię mieli wspólną.
Większość elementów religii pochodziły jeszcze ze starożytnej Sumerii.
Babilończycy posiadali panteon wielu bogów (ponad 3000),
często między sobą skłóconych.
Najważniejsi bogowie:
- Anu (niebo) – król i ojciec wszystkich bogów, ale
bierny. Jego żoną jest Isztar.
- Enlil (pan wiatru) – w praktyce główny bóg.
- Ea – pan wody (rzeki, morze). Bóg mądrości, cechów
rzemieślniczych, kultury.
- Sin – księżyc, szczególnie ważny w Ur i Haran.
- Šamaš – słońce, bóg sprawiedliwości i sędzia bogów.
- Isztar - najważniejsza
bogini. Bogini miłości i płodności, ale też bogini wojny (odpowiednik
grecki: Afrodyta; odpowiednik rzymski: Wenus).
Isztar była bardzo ważna w Babilonie:
jedna z
najważniejszych bram była poświęcona jej (Brama Isztar, obecnie w Muzeum w
Berlinie).
- Aszur – narodowy bóg Asyrii.
- Marduk (w Biblii: Bel). Syn Ea. Najważniejszy i
narodowy bóg Babilonu. Widziany jako
stworzyciel.
Świątynia Ziggurat była poświęcona Mardukowi.
- Nabu (Biblia Nebo) – syn Marduka (imię Nebukadnessar znaczy:
O Nabu, chroń moje
potomstwo)
Celem stworzenia człowieka było służenie bogom. Bogowie
stanowili jednak zagrożenie dla ludzi. Babilończycy myśleli, że bogowie ciągle pragną
ranić i atakować ludzi. Jedynym wyjątkiem był duch Ea, duch morza, który czynił
Babilon bogatym. Dlatego celem kultu było zadowolenie bogów.
Asyryjczycy i Babilończycy byli bardzo zabobonni i
wierzyli w wiele rodzajów czarownic, demonów itp. Wierzyli także w moc gwiazd i
w to, że przyszłość człowieka zależna jest od gwiazda. Astrologia powstała właśnie
tutaj.
Świątynie stanowił tzw. Ziggurat; sztuczna góra, na której
znajdowała się świątynia, będąca centrum kultu. Tam mieszkał bóg Marduk na
ziemi, aby błogosławić miastu.
Ziggurat pochodzi od starożytnych Sumeryjczyków, jest
rodzajem piramidy (sztucznej góry) z kilkoma piętrami. Każde piętro miało inny
kolor i było poświęcone innemu bogowi: Saturnowi, Jupiterowi, Marsowi, Słońcu,
Wenus, Merkuremu, księżycowi. Ziggurat stanowił połączenie nieba z ziemią.
Król odgrywał ważną rolę w religii; wierzyli, że król
otrzymał swoją władzę bezpośrednio od bogów. Znane są inskrypcje z modlitwami
króla Nebukadnesera i innych królów do Marduka.
Kapłanie też byli bardzo ważni. Król Nabonid ustanowił
swego syna Baltazara koregentem Babilonu a sam mieszkał na stałe poza Babilonem,
ponieważ miał konflikt z kapłanami, Nabonid uważał bowiem boga Sin za ważniejszego
niż bóg Marduk, a tego kapłanie babilońscy nie akceptowali.
Posągi bogów były bardzo ważne, ponieważ wg nich bóg
mieszka w posągu. W domach znajdowały się małe posagi jako amulety i ochrona.
Najważniejszym świętem był święto nowego roku, które trwało
2 tygodnie. Wtedy miała miejsce procesja bogów do świątyni Marduka.
Religia była bardzo okultystyczna. Istniały różne
techniki komunikowania się z bogami. Podręczniki wyjaśniały, jak można znaleźć
wolę bogów lub przyszłość, w organach zwierząt, obserwacji oleju w wodzie,
zachowaniu ptaków, dymie, itd.). Sny było też przy tym niezwykle ważne. Normalną
praktyką było, że król wzywał mędrców aby wyjaśnili jego sen. Czasami ktoś spał
w świątyni w nadziei otrzymania snu.
Mędrcy posiadali funkcje polityczne, gdyż astrologia i
religia grały rolę polityczną.
Wszystkie te rzeczy stanowiły część studiów Daniela i
jego przyjaciół.
Babilończycy wierzyli w życie po śmierci, ale nie uznawali
tego za dobre miejsce. Nazywali to: „miejsce bez powrotu”.
Wygląda na to, że religia i wiara miała mały wpływ na
codzienne praktyczne życie ludzi.
Siódmy dzień był dniem odpoczynku.
Izajasz (ok. 100 lat przed Danielem) głosi, że Bóg rządzi
nad bogami bel (Marduk) i Nebo (Nabu) (Iż. 46:1; por. Jer. 50:2; 51:44).
Społeczeństwo
Asyryjczycy byli znani z najbardziej okrutnej armii. Król
Babilonii i jego armia bywała równie okrutna. Przykładem są losy króla
Sedekiasza: na jego oczach zabito jego synów, a potem jego samego oślepiono (2
Krl. 24:4-7; Jer. 39:1-7).
Asyryjczycy wyprowadzali ludzi na wygnanie (jak Stalin).
Babilończycy raczej nie robili tego, o ile poddali się władzom Babilonu i byli
posłuszni. Lud Judy został wyprowadzony na wygnanie, bo ciągle buntował się
przeciw Babilonowi.
Życie Żydów w Babilonie
Ludy podbite i będące na wygnaniu byli na ogół dobrze
traktowani i mogli spokojnie żyć a nawet praktykować swoją religię. Nakaz kłaniania
się bogom króla dotyczył tylko ludzi posiadających wyższą funkcję (Daniel 3).
Daniel i przyjaciele (z rodzin królewskich) otrzymali dobrą edukację w pałacu
królewskim a potem bardzo ważną pozycję w imperium.
Pozwolono Żydom w Babilonie założenie własnych kolonii,
które dobrze prosperowały.
Kolonie żydowskie były położone przy rzece Chaber, kanał
irygacyjny prowadzący z Babilonu na południowy-wschód do Erech (być może Uruk, północ-zachod
z Ur).
Jeremiasz pisał listy do wygnanych zachęcając ich do
budowania domów, sadzenia ogrodów, i pozwalania ożenku synom, rozwijać
działalność gospodarczą. (Jer. 29).
Babilon był metropolią, która w porównywaniu z biedną
Palestyną była ogromna i imponująca. Przeprowadzka Żydów z Palestyny do
Babilonu było czymś takim takiego jakby ktoś dzisiaj przeprowadził się ze
Zgorzelca do Nowego Jorku.
Kultura w Babilonie była o wiele bardziej rozwinięta i warunki
życia miały wyższe standardy.
Tu mozna znaleźć artykuł w formacie PDF.
