Ewangelia wg Jana 1:14

Rozważanie na Ewangelia wg Jana 1:14

⁹ Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat. ¹⁰ Na świecie był i świat przezeń powstał, lecz świat go nie poznał. ¹¹ Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli. ¹² Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego, ¹³ którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga.

¹⁴ A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy.

¹⁵ Jan świadczył o nim i głośno wołał: Ten to był, o którym powiedziałem: Ten, który za mną idzie, był przede mną, bo pierwej był niż ja. ¹⁶ A z jego pełni myśmy wszyscy wzięli, i to łaskę za łaską. ¹⁷ Zakon bowiem został nadany przez Mojżesza, łaska zaś i prawda stała się przez Jezusa Chrystusa.

¹⁸ Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go.

Ewangelista pisze, że Słowo, Które było od początku u Boga, Które samo jest Bogiem, stało się człowiekiem. To bardzo szokujące stwierdzenie dla człowieka pierwszego wieku, żyjącego w greckiej kulturze postrzegającej wszystko, co cielesne i materialne jako złe, przekonanej, że człowiek powinien dążyć do wyzwolenia się od cielesności.

Jan głosi, że Bóg sam stał się człowiekiem cielesnym, posiadającym ciało, jak każdy inny człowiek. Człowiek kultury greckiej właśnie chciał uciec, wyzwolić się od ciała, a tu okazuje się, że Bóg stał się ciałem.

Jeśli chcemy poznać Boga, mistycyzm lub racjonalizm nam nie pomoże w tym. Możemy poznać Boga tylko i wyłącznie przez Jego Syna Jezusa Chrystusa, Który stał się człowiekiem.

W Jezusie Chrystusie, Bóg przyszedł na świat. Nie został w niebie i nie patrzy na świat z bezpiecznej odległości, ale przyszedł na świat, aby zamieszkać i żyć wśród ludzi (por. 6:14, 9:39, 11:27, 16:28)

Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas. Grecki czasownik przetłumaczony, jako mieszkać, jest związany z rzeczownikiem oznaczającym namiot, w szczególności Przybytek. Można lepiej przetłumaczyć: Słowo rozbiło swój przybytek wśród nas.

(Greckojęzyczni) Żydzi i inni, którzy czytali grecki Stary Testament od razu kojarzyli te słowa z przybytkiem, w którym Bóg spotykał swój lud podczas wędrówki przez pustynię.

Ewangelista w wyraźny sposób nawiązuje do wędrówki w pustyni (patrz szczególnie Księga Wyjścia / II Mojżeszowa 33:7–34:35).

W Starym Testamencie czytamy, że Bóg chciał mieszkać wśród swojego ludu (Wyjścia / II Mojż. 25:8; 29:46; Zach. 2:14). Bóg sam chciał, aby Izrael zbudował przybytek oraz wszystkie przedmioty znajdujące się w nim dokładnie według niebiańskiego wzoru, pokazanego Mojżeszowi (Wyjścia / II Mojż. 25:8). Przybytek oznaczał dla Izraela bliskość Boga. Jednocześnie, Izraelita nie mógł wejść do środka, gdyż był miejscem świętym. Jedynie kapłan mógł do niego wejść, a miejsce najświętsze przybytku, tylko raz w roku mógł odwiedzić najwyższy kapłan. Bóg mieszkał wśród swego ludu, był blisko, a jednocześnie jednak daleko.

W Chrystusie Bóg stał się człowiekiem, i mieszkał wśród ludzi w sposób jak nigdy wcześniej, w sposób jeszcze bardziej bliski i osobisty. Bóg stał się jednym z nas.

W Chrystusie ujrzeliśmy chwałę Boga. W przybytku Izrael widział chwałę Pana, kiedy On zstąpił z nieba w obłoku na Synaju a Jego chwała wypełniała przybytek (Wyjścia 24:16; 40:35).

Obłok był widzialną manifestacją chwały Bożej oraz Jego obecności wśród ludu. Izrael widział chwałę Boga i wiedział, że jest wśród nich.

Teraz Słowo stało się człowiekiem w Jezusie Chrystusie. Syn Boży zstąpił z nieba, aby stać się przybytkiem wśród ludzi. Jednak nie w taki sposób, jak w Starym Testamencie: blisko i jednocześnie niedostępny, lecz właśnie zupełnie dostępnie.

Kiedy obłok zstąpił z nieba na świątynię, Izrael widział go i oddał pokłon uwielbiając Boga (Wyjścia / II Mojż. 33:9-10). Taka powinna być właściwa reakcja człowieka na manifestację chwały Bożej. Ale świat nie przyjął Jezusa i odrzucił go. Przybytek a potem świątynia w Izraelu nie spowodowała, że cały Izrael był posłuszny, lecz wiele odeszło od Pana i służyło innym bogom. Tylko resztka pozostała wierna. Podobnie Jezus doświadczył nieposłuszeństwa ludu, zaznał na ziemi odrzucenia i samotności.

Chwała to ważny temat w Ewangelii Jana. Chwała wskazuje na manifestację Boga (np. Wyjścia / II Mojż. 33:22; Powt. Prawa / V Mojż. 5:21; 1 Królewski 8:11). Chwała związana jest z objawieniem się Boga, co wskazuje na czasy ostateczne, na to, że Bóg przyjdzie, aby sądzić i aby odnawić stworzenie, które będzie pełne Jego chwały (np. Izajasz 60:1; Habakuk 2:14; Marka 8:38; 13:26; Rzymian 8:18; 1 Piotra 4:13),

W Ewangelii według Jana, chwała Jezusa została objawiona w Jego znakach (Ew. Jana 2:11; 11:4, 40). Ostatecznie Jezus został pochwalony w swojej śmierci i zmartwychwstaniu (Jana 7:39; 12:16, 213; 13:31-32).

Chwała Boża jest pełna łaski i prawdy (w. 14). Przypomina to doświadczenie Mojżesza na górze Synaj (Wyjścia 33-34). Mojżesz poprosił Boga, aby pokazał mu Swą chwałę (Wyjścia 33:18).

¹⁸ I rzekł Mojżesz: Pokaż mi, proszę, chwałę twoją! ¹⁹ I odpowiedział Pan: Sprawię, że całe dostojeństwo (lub: dobroć) moje przejdzie przed tobą, i ogłoszę imię "Pan" przed tobą, i zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, i zlituję się, nad kim się zlituję. ²⁰ Nadto powiedział: Nie możesz oglądać oblicza mojego, gdyż nie może mnie człowiek oglądać i pozostać przy życiu. ²¹ I rzekł Pan: Oto miejsce przy mnie. Stań na skale. ²² A gdy przechodzić będzie chwała moja, postawię cię w rozpadlinie skalnej i osłonię cię dłonią moją, aż przejdę, ²³ a gdy usunę dłoń moją, ujrzysz mnie z tyłu, oblicza mojego oglądać nie można.         (Wyjścia / II Mojż. 33:18-23)

Trochę dalej czytamy:

⁵ I zstąpił Pan w obłoku, a on stanął tam przy nim i wezwał imienia Pańskiego. ⁶ Wtedy Pan przeszedł obok niego, a on zawołał: Panie, Panie, Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, ⁷ zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez kary, lecz nawiedzający winę ojców na synach i na wnukach do trzeciego i czwartego pokolenia!  (Wyjścia / II Mojż. 34:5-7).

Chwała Boga, która objawiała się Mojżeszowi, oznacza Jego dobroć. Tylko dlatego, ponieważ Pan jest dobry, łaskawy i nieskory do gniewu, Mojżesz mógł mieć społeczność z Nim, mógł rozmawiać z Bogiem twarzą w twarz, jak przyjaciel (Wyjścia / II Mojż. 33:11) tylko z powodu łaski i dobroci Bożej. Z powodu tej samej łaski i miłosierdzia, Bóg zesłał Syna Swego na świat, aby go zbawić (Jana 3:16).

Po tej doświadczenia chwały Bożej, Mojżesz słyszy, jak Bóg sam mówi swoje imię (Wyjścia / II Mojż. 33:19) a potem Pan objawia swoje Słowo, które zostaje wyryty na kamiennych tablicach (Wyjścia / II Mojż. 34:1-27). Teraz Słowo Boży objawia się w ciele, staje się człowiekiem.

Od początku historii świata, Bóg chce mieszkać wśród ludzi. Nie jest to inicjatywa człowieka, lecz wychodzi całkiem z woli Bożej. Tylko dlatego, ponieważ Bóg chciał siebie objawić i wysyłać Syna Swego na ziemię, możemy być zbawionymi i mieć życie wieczne z Nim.

Mojżesz chciał zobaczyć Boga, ale nie mógł zobaczyć Go w pełni z powodu własnej grzeszności, która nie może istnieć w obliczu świętości i chwały Bożej (Wyjścia / II Mojż. 33:20-23) Jezusie mówi: Kto mnie widział, widział Ojca (Jan 14:9). Nie potrzebujemy przybytku lub świątyni, ani pośrednika, gdyż przez Jezusa mamy bezpośredni dostęp do Boga Ojca.