Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż Pan nie pozostawi bez kary
tego, który nadużywa imienia jego.
Księga Wyjścia 20, 7 i Księga Powtórzonego
Prawa 5,11
Drugie
przykazanie mówi o ograniczaniu Boga, trzecie natomiast o próbie manipulowania
Bogiem, lub używaniu Go dla własnych korzyści.
Często redukowano
to przykazanie do zakazu bluźnierstwa i przeklinania lub nadużycia w
przysięgach. Znaczenie tego przykazania jest jednak szersze.
Używanie Imienia
Pana w mowie w sposób lekceważący jest grzechem, gdyż Bóg jest święty,
wszechmogący, i nie pozwoli, abyśmy korzystali z jego imienia, jak nam
pasuje.
Imię
Bóg objawił
swoje imię, co wskazuje na to, że chce mieć bardzo osobistą i intymną relację z
wierzącym w przymierzu. Bóg objawił się nie tylko w sposób ogólny, lecz
osobiście.
W
starożytności, imię było rodzajem przedłużenia osoby noszącej to imię. Bardzo
powszechne wowczas myślenie magiczne, oznaczało w tym kontekście, że wołanie
czyjegoś imienia, związane z życzeniem, mogłoby oznaczać, że rzeczywiście tak
będzie się działo.
Czyjeś imię
posiadało dla człowieka starożytnego pewną moc. Dlatego Balak, król Moabu,
próbował namówić proroka Bileama, aby przekął lud Izraela w imieniu Pana, Boga
Izraela (Księga Liczb / IV Mojżeszowa 22-24). Uważano, że jeśli słowo przekleństwa
zostanie wypowiedziane w imieniu Pana, bedzie to nieodwracalne i spełni się w
magiczny sposób. To rodzaj magicznego przekleństwa, bardzo znany na starożytnym
bliskim wschodzie (por. Powt. Prawa / V Mojżeszowa 18:9-14). Magiczny sposób
wołania Imienia, dla własnych celów jest typowo pogański, to próba manipulowania Boga dla własnych prywatnych i
zazwyczaj egocentrycznych celów. Oznacza to kompletny brak chwalenia Stwórcy,
lecz stawianie siebie wyżej, niż Bóg. Magia jest obrzydliwością dla Boga.
Dla wierzącego
natomiast Imię Pana jest czymś pięknym i osobistym. Bóg wszechmogący dał swojemu
ludowi wyjatkowy przywilej, by mogli wołać Jego Imię podczas nabożeństwa oraz w
każdej chwili, kiedy byli w potrzebie. Ten przywilej oznacza jednocześnie wielką
odpowiedzialność, by honorować i szanować Imię Pana.
Jako wierzący
odrzucamy manipulowanie Bogiem, ale może to być nam bliższe niż myślimy. Nasze modlitwy
mogą stać się sposobem manipulowania, jeśli chcemy Boga skłonić do czynienia czegoś
dla nas. Możemy na przykład obiecać coś w zamian za wysłuchanie modlitwy, lub
szukać znaków, jako potwierdzenia od Boga.
Wierzący mogą
w każdej chwili przyjść do Boga, ale nie z myślą, że Bóg zawsze spełni ich zachcianki,
kiedy o to poproszą. Nasze modlitwy często wyglądają bardziej, jak lista
osobistych życzeń, a za mało jako prośby według woli Bożej oraz uwielbienie Go.
Nasza modlitwa
musi być zgodna z wolą Bożą, co oznacza, że znamy nasze miejsce wobec
wszechmogącego i świętego Stwórcy, że wiemy, że ostatecznym celem naszego życia
nie jest własne dobro, lecz chwała i uwielbienie naszego Stwórcy i Zbawiciela.
W modlitwach w których prosimy Boga o coś, co ma raczej służyć naszych marnym
celom, nadużywamy Jego Imienia.
Próżność
Używanie Imienia
Boga dla własnych prywatnych celów oznacza użycie go w sposób marny, pozbawiony
wartości. Wyraz przetłumaczony jako nadużywać oznacza marność, próżność,
pustość, fałsz. Oznacza działanie bez powodzenia (np. Job 15:31; 35:13;
Psalm 60:11).
Zazwyczaj
myślimy, że przykazanie zakazuje nadużywania Imienia Pana w naszej mowie. Tekst
jednak w ogóle nie używa słowa mówić lub temu podobnego. Bardziej dosłownie
można by to przetłumaczyć: Nie podnoś Imienia Pana ku próżności / pustości /
fałszowi.
Hebrajski
wyraz oznacza mówienie kłamstwa lub fałszu, jak mówienie fałszywego świadectwa
wobec bliźniego (dziewiąte przykazanie, Powt. Prawa / V Mojżeszowa 5,20). Słowo
to jest używane również, aby określić fałsz i hipokryzję podczas nabożeństwa
(Izajasz 1,13), lub fałsz w prorokowaniu (Ezechiel 13,3-7), lub też czynienie czegoś
złego w ogólności (np. Hioba 31,5).
Wszelkie
czynienie zła w imieniu Pana jest przekroczeniem III przykazania. W historii chrześcijanie
i Kościół niestety wiele razy dokonali zabójstwa, egzekucji, gwałtu, wykorzystywali,
pognębiali innych w imieniu kościoła i Boga. Ale także używanie imienia Pana, aby
siebie wzbogacić (tzw. Ewangelia sukcesu), lub głoszenie wizji lub proroctwa,
które tak naprawdę są własnym życzeniem to straszny grzech.
Przykazanie
ostrzega, aby nie czynić z Boga wspólnika naszego fałszu w słowie lub intencji.
Przykazanie
zakazuje wiązania Imienia Pana z czymś, co jest próżnością, pustością. To współczesnie
ogromny problem w innej formie. Ileż razy dziennie słyszymy wokół nas: „O
Boże!” i tym podobne. To bezmyślnie używanie Imienia Pana. Być może nie ma w
tym złych lub egoistycznych intencji, ale takie bezmyślnie używanie Imienia Pana
jest grzeszne. Dotyczy to także zwyczaju, by bezmyślnie na wszystko mówić
„alleluja” (co oznacza: chwalcie Pana) bez intencji chwalenia Boga w tym
momencie.
Podnoszenie Imienia Pana ku próżności oznacza także ogłaszanie fałszu w imieniu
Boga. Kościoły i wierzący głoszący fałszywą, niebiblijną teologię przekraczają
to przykazanie.
Także chrześcijanie,
którzy chodzą do kościoła, ale poza tym nie żyją według woli Bożej, żyją w
fałszu, chodzą w Imieniu Pana na nabożeństwo, ale nie chcą Go tak naprawdę
chwalić, przekraczają III przykazanie.
Przykazanie
ostrzega, że wołanie Imienia Pana, bez poddania się Mu całkowicie jest na próżno,
ponieważ nie można manipulować Bogiem, nie można Go zmusić do czegoś, co jest
wbrew Jego woli. Każda próba manipulowania Go jest grzechem. Połączenie Imienia
Pana, a więc samego Pana, z marnością i próżnością jest grzechem, podczas gdy
Imię Pana jest pełne i bogate.
Boże Imię
nad ludem
W Piśmie
Świętym czytamy, że Bóg dzieli swoje Imię ze swym ludem. Jego Imię mieszka w
przybytku i w świątyni (Powt. Prawa 12:11; Ezra 6:12; Ezechiela 43:7).
W Księdze
Liczb czytamy tzw. błogosławieństwo kapłańskie (Ks. Liczb / IV Mojżeszowa
6:22-26). Zaraz po słowach, którymi kapłanie mają codziennie błogosławić
Izrael, czytamy: Tak będą wzywać imienia mojego nad synami izraelskimi, a Ja
będę im błogosławił (Liczb 6,27).
Hebrajski
tekst nie zawiera wyrazu wzywać; bardziej dosłownie należy tłumaczyć: tak
włożą imię moje nad synami izraelskimi.
To, że Bóg włożył
swoje Imię nad swoim ludem oznacza, że należą do Niego, że Bóg utożsamia się z nim
(Objawienia 13,6). Nasza tożsamość jest byciem ludem Bożym, dziećmi Bożymi. Tą
tożsamość mamy zawsze ze sobą, gdziekolwiek jesteśmy.
Każdy raz
kiedy grzeszymy, znieważamy Imię Pana, który jest nad nami. Obrażamy Boga i
Jego Imię, w każdym naszym grzechu przekraczamy III przykazanie.
Ostrzeżenie
Przykazanie
daje ostrzeżenie: Pan nie pozostawi bez kary tego, który
nadużywa imienia jego.
Tekst nie mówi
w jaki sposób Bóg ukarze grzesznika, ale jasnym jest, że Bóg taki grzech
traktuje bardzo poważnie. Bóg z całą pewności nie pozostawi go bez kary.
Także w innych
miejscach czytamy o konsekwencji grzechu przeciw Imieniu Pana:
Jeżeli nie będziesz pilnie spełniał
wszystkich słów tego zakonu, zapisanych w tej księdze, w bojaźni przed
chwalebnym i strasznym imieniem Pana, Boga twego, to Pan niezwykłymi ciosami
ugodzi ciebie i twoje potomstwo, ciosami potężnymi i długotrwałymi, chorobami
złymi i długotrwałymi (Ks. Powt. Prawa / V Mojzeszowa 28:58-59).
Zamiast używać
Imienia Pana w sposób próżny, powinniśmy święcić Jego Imię. To znaczy, powinniśmy
pokazać, że Bóg jest święty poprzez uświęcenie naszego życia:
Będziecie przestrzegać przykazań moich i
wypełniać je. Jam jest Pan. Nie będziecie bezcześcić świętego imienia mojego,
abym był uświęcony pośród synów izraelskich; Jam jest Pan, który was uświęcam,
który was wyprowadziłem z ziemi egipskiej, aby być waszym Bogiem; Jam jest Pan (Ks. Kapłańska / III
Mojżeszowa 20,31-33).
Nie możemy manipulować Panem, ale poprzez wiarę jesteśmy w stanie zaufać
Mu, a On da nam siłę, przez Ducha Świętego, aby żyć w sposób święty i święcić
Jego Imię.
