Studium Biblijne
Kościół jest Bożym zamysłem. Nie jest ukończonym dziełem,
ale nieustannie podlega rozwojowi, wzrostowi, budowaniu. Chrystus ustanowił Go i
nieustannie buduje Kościół dając dary i ludzi, aby mógł funkcjonować.
W Nowym Testamencie znajdujemy różne listy darów, które
Chrystus daje Kościołowi (Rzymian 12,6-8; 1 Koryntian 12,8-10, 28-30; Efezjan
4,11-12; por. 1 Piotra 4,10-11).
Każda z list jest inna i żadna nie jest kompletna, co
wskazuje na różnorodność darów Ducha Świętego dla Kościoła.
Każdy wierzący posiada dary i służy, używając ich.
Chrystus ustanowił, że przywódcy w Kościele, mają szczególną funkcję, nie aby
rządzić w sposób autorytarny ale też nie po to, aby tylko samodzielnie decydować
o wszystkim i wykonywać wszystko.
Paweł pisze o funkcji i celach przywódców w Kościele.
W tekście Apostoł wymienia cztery lub pięć (zależnie jak
rozumiemy grecki tekst) funkcji: apostołowie, prorocy, ewangeliści, pasterze i
nauczyciele.
Funkcja apostoła jest szczególnie związana z zakładaniem
zborów, z pierwszą pracą misyjną.
Ewangeliści głoszą Ewangelię, ale oznacza to więcej niż tylko
ewangelizację. Filip, jeden z siedmiu diakonów jest nazywany ewangelistą
(Dzieje Apostolskie 6,3-6). Paweł pisze do Tymoteusza, aby wykonał pracę
ewangelisty (2 Tymoteusza 4,5). Prorocy głoszą Słowo Boże konfrontując
wierzących i niewierzących z Prawdą Bożą.
Ewangelista głosi Ewangelię i buduje wiernych, aby Kościół
został budowany i się rozwijał.
Wyraz pasterz
(lub pastor) jest tylko w tym miejscu
używany w Nowym Testamencie. W innych miejscach czytamy o opiekowaniu się trzodą,
którą jest Kościół (np. Dz. Apostolskie 20,28; 1 Piotra 5,2).
Funkcja pastora jest podobna do funkcji nadzorcy (gr.: episkopoi, też tłumaczone, jako biskup, por. Filipian 1,1) oraz starszych
(por. Dz. Apostolskie 20,17 i 28; 14,23; 1 Tymoteusza 4,14; 5,17-19). W
Dziejach Apostolskich wyrazy nadzorca/biskup
i starszy są używane jako synonimy. Zadaniem
nadzorcy/biskupa/starszego jest bycie pasterzem
dla Kościoła/zboru (Dz. Apostolskie 20,17 i 28).
Pastorzy i starsi są przywódcami zborów, troszczą się i zapewniają
wszystko, czego zbór potrzebuje, tak jak pasterz troszczy się o trzodę. Są oni
też rodzajem menedżera dla Kościoła, co wyraża wyraz, tłumaczony jako przełożony, (1 Tesaloniczan 5,12;
Rzymian 12,8).
Już w Starym Testamencie znajdujemy obraz pasterza. Bóg
jest dobrym pasterzem, prowadzącym do dobrych miejsc (Ks. Rodzaju 49,24; Psalm
23,1; 40,11; 80,1). Czytamy o przywódcach Izraela, którzy są pasterzami ludu,
dobrymi albo złymi (2 Samuela 5,2; Psalm 78,71; Jeremiasza 23,2; Ezechiela
34,11).
Pasterze w Kościele powinni być odbiciem Jezusa, służąc w
Jego imieniu i kontynuując Jego działanie. Jezus jest dobrym pasterzem, troszczącym
się o swoją trzodę (Ew. Jana 10,11-18; Ew. Mateusza 18,12-14; Ew. Łukasza
15,3-7; Hebrajczyków 13,20; 1 Piotra 2,25; 5,4) podobnie przywódcy w Kościele
mają być dobrymi pasterzami (1 Piotra 5,2; Dz. Apostolskie 20,28).
Wyrazy pasterz i nauczyciel są w języku greckim ściśle związane
ze sobą, co sugeruje bardzo bliski związek między nimi. Z tego powodu wielu
twierdzi, że chodzi tu o jedną połączoną funkcję: nauczających pasterzy. Grecki
tekst jednak wskazuje na dwie funkcje lub służby bardzo blisko związane ze sobą
i częściowo pokrywające się wzajemnie. W innych miejscach nauczyciele stanowią
osobną grupę (1 Koryntian 12,28-29; Galatów 6,6). Wszyscy pasterze nauczają,
ponieważ jest to podstawą dla budowania Kościołów, ale nie każdy nauczyciel
jest pasterzem.
Nauczyciel naucza, wyjaśnia Pismo Święte, aby wierni
rozumieli i mogli dostosować Słowo Boże do praktycznego życia. Nauczanie nie
jest tylko przekazaniem teorii, choć przekazanie wiedzy jest niezbędną częścią
nauczania, ale powinno mieć zawsze wymiar praktyczny.
Nauczyciel posiada autorytet w Kościele, nie można
lekceważyć jego nauczania, choć to w żadnym przypadku nie znaczy, że nie można go
nigdy krytykować. Wszelkie nauczanie należy sprawdzić, czy jest zgodne z Pismem
Świętym.
Jezus ustanowił te służby/funkcje w konkretnym celu, o
którym Paweł pisze w następnych wersetach.
Celem służby apostołów, ewangelistów, proroków, pasterzy
i nauczycieli jest, aby przygotować
świętych (w. 12).
Wyraz przygotować (w greckim oryginale to rzeczownik) ma
różne znaczenia: naprawiać (jak w Ew.
Mateusza 4,21), uzupełniać coś, co
brakuje (1 Tesaloniczan 3,10), ale też: zaopatrzyć,
uzbroić, przygotować, uzupełnić, trenować, dyscyplinować.
Przygotowanie zawsze ma konkretny cel, przygotowujemy coś
lub się do czegoś. Przywódcy (starsi, pasterze, nauczyciele, ewangeliści) przygotowują
wiernych do dzieła posługiwania. Nie tylko przywódcy służą, jest to zadanie wszystkich
świętych, każdego wierzącego.
Bóg dał Kościołowi ludzi, spełniających szczególne funkcje
i służby, aby cały Kościół składał się z wiernych, budujących i służących sobie
wzajemnie.
Celem jest nie tylko budowanie indywidualnych
chrześcijan, lecz budowanie Ciała Chrystusa.
Każdy wierzący jest powołany do budowania Kościoła
poprzez służenie braciom i siostrom.
Paweł pisze w innych miejscach o budowaniu Kościoła i wzroście
Kościoła. Kościół jest świątynią, która jest budowana (Efezjan 2,21; 4,16, por.
1 Koryntian 3,10-23).
Wyraz, tłumaczony jako budować, oznacza budować budynki ale także zakładać państwa.
W Starym Testamencie czytamy, że Bóg, po wygnaniu,
stanowiącym sąd Boży, buduje dla siebie lud (Jeremiasz 24,6; 31,4; 33,7). Czyni
to przez mówienie poprzez proroków (Jeremiasz 1,9-10). W Nowym Testamencie
Jezus Chrystus buduje Kościół, lud Boży (Ew. Mateusza 16,18).
Kościół, jest budowany, rozwija się i rośnie tak jak
ciało, organizm - metafora, używana przez Apostoła Pawła w 1 Koryntian
12,12-31.
Apostoł Paweł określa w trzy cele budowania Kościoła.
Pierwszym celem jest
jedność wiary i poznania Syna Bożego (w. 13).
Jedność między wierzącymi stała się tylko możliwa przez Jezusa
Chrystusa i jego dzieło (por. Galatów 3,28; Efezjan 2,11-22). Jest to jedność w
wierze i nauczaniu, co oznacza, że głoszenie i nauczanie w Kościele jest zgodne
i jedno. Kościół zna Syna Bożego Jezusa Chrystusa, co zawiera także wiedzę o
tym, kim On jest i co uczynił. To implikuje, że Kościół przeciwstawia się
fałszywym naukom, które nauczają czegoś innego niż Pismo Święte.
Następnym celem jest osiągnięcie przez wszystkich męskiej doskonałości (w. 13). Nie
oznacza to tutaj dojrzałości każdego wierzącego osobno, lecz dojrzałość Kościoła,
jako całości. Wyraz ten nie oznacza doskonałości, lecz dojrzałość, jako
przeciwieństwo niedojrzałości charakterystycznej dla dzieci i niemowląt, o
których mowa w następnych wersetach. Dojrzały człowiek nie wieje z wszystkimi wiatrami fałszywych nauk (w. 14) ale
rozpoznaje fałszywe nauki i przeciwstawia się im. W Kościele ciągle pojawiają
się nauczyciele i pastorzy, głoszący fałszywe nauki, niezgodne z Pismem
Świętym. Wielu chrześcijan nie rozpoznaje ich, bo nie zostali przygotowani przez
przywódców (pastorów, starszych) i sami się nie starali, aby lepiej poznać Syna
Bożego.
Fałszywe nauczanie jest zagrożeniem dla Kościoła. Czasami
wygląda niewinnie, ale pochodzi od szatana, pragnącego w ten sposób zniszczyć
Kościół. Dlatego tak ważne jest, aby wierzący byli dojrzali, aby Kościół, zbór był
dojrzały w wierze i w wiedzy.
Jako trzeci cel, Paweł podaje, dorośnięcie do wymiarów pełni Chrystusowej. Chrystus jest miarą
naszej dojrzałości. Wierzący i Kościół, jako całość, stają się coraz bardziej
podobni do samego Jezusa Chrystusa.
Kościół ma być
szczery w miłości (w. 15). Grecki tekst mówi dosłownie: mówić prawdę. Mówienie prawdy stanowi
wielki kontrast z fałszywą nauką, która jest kłamstwem.
Kościół głosi prawdę, co oznacza też, że przeciwstawia
się kulturze, demaskuje kłamstwo w kulturze i w społeczeństwie. Kościół głosi
prawa Boże i żyje prawdą Bożą (por. Efezjan 6,14).
W ten sposób, będąc w Kościele, przygotowany przez
przywódców, wierzący rośnie w Chrystusie pod
każdym względem (w. 15), lub jak można lepiej tłumaczyć: w każdy sposób. W każdy sposób, czyli w
wierze, w wiedzy, w jedności, w miłości (por. 2 Koryntian 10,5; 2 Tesaloniczan
1,3; Kolosan 1,10; 2,19).
W taki oto sposób funkcjonuje Kościół Chrystusa. Każdy
wierzący otrzymał dary, ale nikt nie otrzymał w taki sposób, aby już nie
potrzebował być budowanym przez braci i siostry. Kościół jest wspólnotą, ciałem,
w którym każdy członek jest ściśle związany z Chrystusem i w Nim z wszystkimi
innymi braćmi i siostrami, co zostaje wyrażone poprzez członkostwo lokalnego
zboru.
Przywódcy w Kościele, w lokalnym zborze, mają szczególną
funkcję i odpowiedzialność, aby Kościół w całości dobrze funkcjonował według
Słowa Bożego. Kościół funkcjonuje dobrze, jeśli zostaje ciągle budowany, jeśli
każdy członek aktywnie służy, używając otrzymanych darów.
