Studium
Biblijne
Bo jeśli odpuścicie
ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski.
A jeśli nie odpuścicie
ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych.
To jedna z najtrudniejszych kwestii nauczania Jezusa
Chrystusa. To słowa wypowiedziane przez Jezusa od razu po modlitwie Ojcze nasz,
jako rodzaj komentarza.
Najpierw zastanówmy się, czym jest przebaczenie i co Bóg
nam przebaczył. Jezus pokazuje to i wyjaśnia w różnych przypowieściach.
W znanej przypowieści o synu marnotrawnym Jezus pokazuje
nam relację ojca i syna. Młodszy syn poważnie obraził ojca swoją prośbą o część
majątku. Właściwie życzył mu śmierci, a potem stracił wszystko. Odpowiednią
reakcją ojca powinno być odrzucenie takiego syna. Ojciec jednak reaguje
zupełnie inaczej, niż można było się spodziewać. Zachowuje się zupełnie
nieodpowiednio, kompletnie tracąc godność wg tamtejszej kultury. Na widok
powracającego syna z radością biegnie, przebacza mu i przyjmuje go z powrotem,
jako syna i członka rodziny (por. artykuł dot. tej przypowieści w „Słowo” nr.
18, czerwiec 2012)*.
W innym miejscu Jezus mówi o przebaczeniu bratu, czyli
wierzącemu, który mnie skrzywdził (Ew. Mateusza 18,21-22). Piotr sądził, że
jest niezwykle hojny, będąc gotów aż siedem razy przebaczyć bratu. Ale dla
Jezusa to nie wystarczy: należy przebaczyć siedemdziesiąt razy siedem, co
oznacza - w nieskończoność. Nie ma limitu, zawsze powinienem wybaczyć swemu
bratu lub swej siostrze.
Zaraz po tym Jezus opowiada przypowieść o niemiłosiernym
dłużniku, w której wyjaśnia, czym jest przebaczenie (Ew. Mateusza 18,23-35).
Pewien człowiek miał ogromny dług u króla, którego w
żaden sposób nie byłby w stanie spłacić. Dług miał równowartość 200.000 lat
pracy robotnika. Król mu przebaczył i darował dług. Dług był niezwykle wielki,
właściwie tak naprawdę nie możemy sobie tego wyobrazić. Czytając przypowieść
spodziewamy się, że ten dłużnik daruje wszystkim, którzy jemu są winni, ale
niestety nie robi on tego. On nie rozumie, czym jest przebaczenie. Otrzymał
ogromną łaskę, ale sam nie chciał dać odrobiny łaski.
(Patrz też szersze omówienie tej przypowieści w Słowo nr.
35, listopad 2013).
Ludzie czasami krzywdzą się nawzajem w okropny sposób.
Jezus wyjaśnia jednak, że krzywdy, doznane od innych, nawet te
najstraszniejsze, zawsze są jeszcze naprawdę niewielkie w porównywaniu z
krzywdą, którą my wyrządzamy Bogu. To trudna dla nas prawda, bo uważamy, że nie
jesteśmy wcale tacy źli, że nie jesteśmy przecież bandytami. A inni naprawdę
nas krzywdzą i ranią; mamy prawo być obrażonymi i nie przebaczyć. Należy
pamiętać o ile bardziej Bóg zostaje zraniony i obrażany przez wszystko, co
robimy, przez nasze codzienne grzechy; ile to jest ran i obrazy dla Boga - o
wiele, wiele więcej niż ktokolwiek może ranić i obrażać nas.
Naszym problemem jest, że nie jesteśmy często świadomi
jak poważny jest grzech. W momencie kiedy zrozumiemy naprawdę czym jest grzech,
już myślimy i mówimy inaczej, bo rozumiemy, że tak obraziliśmy Boga, że w ogóle
nie mamy prawa żyć.
Jesteśmy zupełnie podobni do dłużnika z przypowieści.
Nasz dług wobec naszego Stwórcy jest ogromny, jest tak wielki, że nigdy nie
będziemy w stanie go spłacić, nasze dobre uczynki nie są w stanie pomóc. Nasz
grzech jest tak wielki, że nie da się go wyrazić w liczbach.
Jedynie Boża Łaska, na którą nie zasłużyliśmy daje nam
zbawienie, czyli darowanie naszych ogromnych długów. Przebaczenie wszystkich
naszych grzechów, otrzymujemy tylko z łaski a stało się to możliwym tylko przez
Jezusa Chrystusa. Jedynym warunkiem darowania przez Boga naszych długów /
grzechów jest wiara w Jezusa Chrystusa. Nie mamy właściwie prawa do
przebaczenia, ale możemy je otrzymać dzięki wierze w Jezusa.
Jeżeli więc otrzymaliśmy tak niezasłużony, ogromny
prezent w postaci darowania naszych długów, naszych grzechów, jakże moglibyśmy
nie przebaczyć innym, którzy nam wyrządzili krzywdę. To co inni nam zrobili
może być straszne, ale nasza wina wobec Boga zawsze jest o wiele większa.
Myślimy często, że grzechy tych ludzi są większe niż
nasze grzechy. Ale czy tak jest? Jesteśmy grzeszni, co oznacza, że zasługujemy
tylko na piekło.
Wygląda to na warunek: Bóg przebaczy nam grzechy tylko w
takim przypadku, jeśli my (najpierw) przebaczymy innym. Jednak taka
interpretacja stanowi wielki problem, ponieważ jest sprzeczna z nauką Biblii,
nauczającej, że zbawienie jest tylko i wyłącznie z łaski, bez zasług. Gdyby
nasze przebaczenie innym było warunkiem, byłoby niczym innym jak uczynkiem
koniecznym do otrzymania przebaczenia od Boga.
Chrześcijanin wierzy w Ewangelię, która jest Dobrą
Nowiną. Ewangelia oznacza łaskę. Ewangelia głosi, że z łaski, niezasłużenie,
otrzymujemy przebaczenie grzechów i wieczne życie.
Jeśli ktoś uwierzy w Jezusa Chrystusa i stanie się
prawdziwym chrześcijaninem, następuje kompletna zmiana w jego życiu. Wierzący
jest nowym stworzeniem (2 Kor. 5,17). Staje się to, ponieważ wierzący otrzymuje
Ducha Świętego, wprowadzającego prawdziwe zmiany w naszym życiu. Duch Święty
zmienia nasz dotychczasowy sposób myślenia, do tego stopnia, że jesteśmy w
stanie przebaczać. On daje nam do tego niezbędne siły.
Każdy wierzący przynosi owoce Ducha Świętego (Galatów
5,22-23), będące dowodem zmian, które się przez Ducha Świętego dokonały w jego
życiu.
Jeżeli komuś zostało tak wiele wybaczone, logicznym
skutkiem jest, aby sam potrafił wybaczyć innym.
Nakaz wybaczania podobny jest do nakazu miłowania naszych
wrogów (Ew. Mateusza 5,44). Jesteśmy w stanie wypełnić te nakazy, ponieważ Bóg
umiłował nas najpierw, mimo faktu, że jesteśmy grzesznikami (Ew. Jana 3,16;
Rzymian 5,8).
Jezus również wybaczył. Kiedy wisiał na krzyżu, zawołał:
„Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią.” (Ew. Łukasza 23:34).
Jeżeli jesteśmy wierzącymi, należymy do Jezusa. To
znaczy, że naśladujemy Go, chcemy być jak On. Skoro Jezus przebaczył swoim
zabójcom, my również powinniśmy przebaczyć tym, którzy nas skrzywdzili.
Jeżeli nie chcemy przebaczyć innym, oznacza to, że nie
rozumiemy czym jest przebaczenie, i właściwie podważamy przebaczenie naszych
własnych grzechów. Żyjemy, jakby nasze grzechy nie zostały nam przebaczone.
Wierzący, którzy nie chcą przebaczyć grzechów innym, tak
naprawdę nie doświadczyli faktu, że Bóg im przebaczył wszystkie ich
przewinienia i grzechy.
Musimy dobrze rozumieć, czym jest grzech, czym są nasze
grzechy przeciwko Bogu, naszemu Stwórcy i jak bardzo są one poważne. Musimy też
pamiętać jak wiele zostało nam z Bożej łaski darowane. Jeśli to rozumiemy,
wiemy, że nie mamy już prawa domagać się czegokolwiek i że nie możemy odmawiać
przebaczenia innym.
Artykuły o przypowieściach Jezusa można także znaleźć na:
https://sites.google.com/site/pedrosnoeijer/studium-biblijne
