Bonifacy (właściwe imię Winfrid lub Wynfryd), urodził się między rokiem 672 a 675 w Wessex na południu Anglii.
Wychował się w
klasztorze benedyktyńskim w Exeter a potem studiował w klasztorze w Nursling,
gdzie otrzymał święcenia kapłańskie i prowadził szkołę klasztorną. Ze względu
na jego rozległą wiedzę znany był w całej okolicy. Studenci, przybywali nawet z
daleka aby słuchać jego wykładów Biblii. Nauczał biblijnej teologii, głosząc,
że Jezus Chrystus jest centrum całego Pisma Świętego.
Brytyjskie i
Irlandzkie szkoły były znane wówczas z wysokiego standardu nauki oraz ich
wyjątkowo wielkiej motywacji do misji.
Mając ok. 40 lat miał możliwość uczestniczyć w podróży misyjnej na kontynencie, gdzie spontanicznie udał się w drogę, aby pomóc misjonarzowi Willibrordowi (635-714) w misji wśród Fryzów na terenie obecnych Niderlandów. Misja nie przyniosła powodzenia i Bonifacy powrócił do Anglii, gdzie miał możliwość na karierę klasztorną. On jednak nadal wierzył, że Bóg powołał go do pracy misjonarskiej.
W roku 718
udał się do Rzymu, aby odwiedzić ważne kościoły, ale przede wszystkim, aby otrzymać
wsparcie papieża na misję. 15 maja 719 otrzymał formalne zadanie misyjne od
papieża Grzegorza II.:
„Będziesz głosił Ewangelię wszystkim błądzącym narodom, wśród których znajdziesz się przez Boże prowadzenie, przedstawisz im Ewangelię Jezusa Chrystusa w pełnej prawdzie. Będziesz głosił niewiedzącym, w duchu cnoty, miłości i prostoty, Ewangelię obu Testamentów w należyty sposób.” Przy tej okazji otrzymał od papieża imię Bonifacy.
Jako apostoł dla pogan udał się Bonifacy na terenach Hesji i Turyngii, aby tam głosić Ewangelię wśród plemion germańskich. Miał wielkie powodzenie, wielu ochrzciło się, powstały kościoły i klasztory.
W wielu miejscach Bonifacy zniszczył świątynię pogańskie lub ścinał święte dęby, aby tam budować kaplice. Słynnym jest wydarzenie, które miało miejsce w roku 724, kiedy w Geismar (w północnej części Hesji) własnoręcznie ścinał dąb poświęcony germańskiemu bogu Thora. Germańskie zgromadzenie przeklęło go, ale potem byli świadkami, że dąb w cudowny sposób został zniszczony i rozpadł się. Ich reakcją na to było uwielbienie Boga. W ten sposób Bonifacy udowodnił Germanom, że ich bogowie są bezsilni i martwi, a Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem.
W roku 737 zaczął działalność misyjną w Saksonii i na Bawarii. Założył między innymi biskupstwa Passau, Regensburg, Erfurt i inne oraz klasztory, między innymi w Fuldzie (w 744 r.). W roku 747 stał się arcybiskupem Moguncji (Mainz).
W tamtych czasach misja w północnej i centralnej Europie stanowiła zazwyczaj masowe ochrzczenie ludu. Zazwyczaj było niewiele nauczania a podkreślona była przede wszystkim przynależność do kościoła. W związku z tym pogańskie myślenie i zwyczaje oraz zabobony nadal panowały wśród ochrzczonego ludu.
Bonifacy w
swoich kazaniach stanowczo głosił, że jest tylko jeden Bóg, i że nie można służyć
jednocześnie Jezusowi Chrystusowi i pogańskim bogom. Podkreślał konieczność
radykalnego nawrócenia się, które obejmuje wyznanie i żal za grzechy, przyjęcie
Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela oraz rozpoczęcie życia według zasad
ewangelicznych.
Nie chciał ludzi
zostawić samym sobie, ważnym było niego, aby ochrzczeni także po chrzcie
otrzymali dalszą naukę chrześcijańską. Poza tym kład nacisk na dobrze
zorganizowane duszpasterstwo. Od swoich współpracowników i duszpasterzy wymagał,
aby cały czas dokształcali się w teologii i studiowali Pismo Święte.
W następnych latach (732-744), będąc teraz arcybiskupem, zajął się zorganizowaniem Kościoła na terenach niemieckich i w Bawarii. Usuwał skorumpowanych, w bogactwie żyjących biskupów i księży a na ich miejsce ustanawiał mężów wyróżniających się wiarą, wiedzą biblijną i moralnym życiem. Podkreślał, że tylko ci kaznodzieje, który żyją według tego, co głoszą, są wiarygodni, przy tym ostro krytykując tych, którzy żyli według zasad świata. Krytykował też płytkość wiary wśród chrześcijan, którzy nie chcieli się rozwijać w wierze, lecz woleli powadzić wygodne życie według zasad świata.
Założył różne biskupstwa oraz różne klasztory, między nimi w Fuldzie (744 r.). W koncepcji misji Bonifacego klasztory były bardzo ważne, stanowiąc miejsce kształcenia księży i misjonarzy. Podkreślał, że podstawą służby w Kościele jest gruntowna wiedza biblijna i teologiczna. Tak samo ważnym było moralne życie w wspólnocie chrześcijańskiej. Tego wszystkiego można się uczyć, w teorii i w praktyce, w klasztorach.
Klasztory też
były miejscem, gdzie dzieci i młodzież szlachty otrzymały wykształcenie a poza
tym klasztory troszczyły się o biednych i chorych. W ten sposób klasztory odgrywały
ważną rolę w odbudowie Kościoła, ale też w lokalnej ekonomii, dając ludziom z
pobliskich miejscowości pracę i opiekę duszpasterską.
Przy swej działalności w Niemczech, utrzymywał Bonifacy cały czas kontakty z klasztorami w Anglii, które przesłały mu mnichów, wspierających wiernie jego misję w Europie. W swoich listach prosił nieustannie swoich braci w Anglii o wsparcie modlitewne, podając konkretne sprawy do modlitwy. Otrzymywał dary z Anglii, jak np. manuskrypty zawieracie teksty biblijne, które były ważne w kształceniu następnych misjonarzy i duszpasterzy.
Mając już prawie 80 lat, Bonifacy ciągle jeszcze pragnął głosić poganom. W roku 754 zaczął razem z 51 innymi kaznodziejami podróż misyjną po terenie Fryzji (obecna północna Holandia). Wielu Fryzów chciało słuchać Ewangelii i w Dokkum kilku z nich chciało się ochrzcić. Następnego dnia, 5 czerwca 754, grupa Fryzów jednak zaatakowała misjonarzy. Bonifacy próbował chronić się przed atakiem księgą teologiczną, ale został zabity razem ze wszystkimi 51 towarzyszącymi mu duszpasterzami. Do dzisiaj księga ta została zachowana w klasztorze w Fuldzie, gdzie sam Bonifacy został pochowany.
Artykuł w formacie PDF tutaj.
