Psalm 110

Studium Biblijne

¹ Psalm Dawidowy.

Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej,

Aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek pod nogi twoje!

² Berło mocy twojej ześle Pan z Syjonu:

Panuj wśród nieprzyjaciół swoich!

³ Lud twój chętnie pójdzie za tobą

W świętej ozdobie, gdy wystawisz wojsko swoje;

Młódź twoja zrodzi ci się

Jak rosa z zorzy porannej.

⁴ Przysiągł Pan i nie pożałuje:

Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka.

⁵ Pan po prawicy twojej

Zetrze królów w dzień swego gniewu.

⁶ Będzie sądził narody, pobije wielu,

Roztrzaska głowy jak ziemia szeroka.

⁷ Będzie pił w drodze ze strumienia,

Dlatego głowę podniesie.

Powyższy psalm jest tak zwanym psalmem królewskim.

Psalm 110 jest podobnie jak Psalm 2 i 72, tzw. psalmem koronacyjnym, mówiącym o koronacji króla. Koronacja króla była wielką i ważną ceremonią, podczas której król był błogosławiony (por. 1 Sam. 10:1; 2 Krl. 11:12).

W omawianym psalmie 110 mowa jest o szczególnym i wyjątkowym Królu. Król Dawid mówi do Króla większego od niego, mianowicie do Mesjasza. To słowa samego Pana wypowiadane ustmi jego sługi Dawida.

Psalm 110 jest bardzo ważnym tekstem o Mesjaszu i jest jednym z najczęściej cytowanych tekstów Starego Testamentu w Nowym Testamencie.

Bóg mówi do Mesjańskiego Króla, że ma siedzieć po Jego prawicy, po prawej stronie króla, które w starożytności stanowiło najbardziej honorowe miejsce.

Król Dawid był największym królem w historii Izraela, ale Król mesjański jest większy. Większy jest od kogokolwiek, kto został stworzony: gdyż do którego z aniołów powiedział kiedy: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek stóp twoich (Heb. 1:13).

Ewangelie opisują, że Jezus, Mesjasz, został odrzucony przez ludzi, ale tego wywyższył Bóg prawicą swoją jako Wodza i Zbawiciela (Dz. Ap. 5:30). Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami (Rzymian 8:34).

Jezus może siedzieć po prawicy Boga, co oznacza najwyższe miejsce. Kapłan stał podczas służby, ale Mesjasz siedzi, jako znak, że zakończył dzieło (Heb. 10:11).

Gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, Jezus usiadł po prawicy Bożej, oczekując teraz, aż nieprzyjaciele jego położeni będą jako podnóżek stóp jego (Heb. 10:12-13; por. 1 Kor. 15:25).

W wielu innych miejscach Nowego Testamentu znajdujemy myśl, że Pan Jezus, Który zmartwychwstał, jest Królem-Mesjaszem, siedzącym po prawicy Boga Ojca (por. Dz. Apost. 2:32-35; 1 Kor. 15:25; Efez. 1:20; Kol. 3:1; Heb. 1:3, 13; 8:1; 10:12; 12:2; 1 Piotra 3:22).

Pan położy wrogów, jako podnóżek dla króla. W starożytności poddany król musiał klęknąć w pozycji na czworakach przed zwycięskim, zasiadającym na tronie królem, a ten włożył nogi na niego. W ten sposób poddany król ‘funkcjonował’, jako podnóżek dla zwycięskiego króla, co oznaczało dla niego największe możliwe poniżenie. Pan zwyciężył i poniża wszystkich wrogów, żaden wróg nie będzie już stanowił zagrożenia.

Hebrajski tekst trzeciego wersetu jest trudny i można go przetłumaczyć na różne sposoby. Mimo to znaczenie jest wystarczająco jasne: werset mówi o tych, którzy są chętni i chcą pójść do Króla mesjańskiego by Mu służyć. Chcą pójść z nim na świętą wojnę (por. Sędziów 5:2).

Można też tłumaczyć: twój lud (będzie) ofiarą dobrowolną, co przypomina słowa Apostoła Pawła mówiące o składaniu siebie, jako ofiary żywej (Rz. 12:1; por. 2 Kor. 8:3-5).

Pan przysiągł i nie pożałuje, że Chrystus jest Mesjaszem, Królem i Kapłanem, co oznacza, że nie zostaje już odwołany. W przeciwieństwie do ludzkich kapłanów jak np. kapłan Heli, który stracił obietnice kapłaństwa dla jego potomstwa (1 Sam. 2:30). Jezus jest Kapłanem, Który nigdy nie nadużywa swojej służby, bo nie grzeszy. W Nowym Testamencie czytamy, że Jego kapłaństwo jest bardziej doskonałe niż jakiekolwiek kapłaństwo w Starym Testamencie (por. np. List do Hebrajczyków 5:5-10; 6:19-7:28). List od Hebrajczyków opisuje, że Jezus Chrystus jest Kapłanem wyższym niż kapłanie Starego Testamentu.

Mesjasz jest Kapłanem według porządku Melchizedeka, którego imię znaczy król sprawiedliwości. Melchizedek był królem Salemu (Jeruzalem) oraz kapłanem Boga Najwyższego (Ks. Rodzaju / I Mojż. 14:18-20), który spotkał Abrahama po bitwie. Melchizedek pobłogosławił Abrahama, na co Abraham dał mu jedną dziesiątą łupu, co wskazuje na to, że Melchizedek był wyższy niż Abraham i dlatego też jest ponad jego potomstwem, czyli ponad ludem Bożym. Wyższy jest więc od kapłanów Izraela, będących potomstwem Abrahama, co podkreśla List do Hebrajczyków (Heb. 7:4-19).

Melchizedek jest typem, który wskazuje na Mesjasza (Heb. 7:1-5). Nie czytamy w Biblii nic więcej o nim, jest jakby był bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. (Heb. 7:3).

Jezus jest Kapłanem wiecznym. Tylko On może być prawdziwym Kapłanem, który dokonał zadośćuczynienia za nasze grzechy, czego nie mógł uczynić żaden kapłan na ziemi. Wszystkie ofiary,  składane przez kapłanów w Izraelu wskazywały jedynie na to, jak poważny jest nasz grzech, za który musi zostać wylana krew. Każda ofiara w Starym Testamencie wskazuje na ostateczną i jedyną skuteczną ofiarę, którą złożył na krzyżu Chrystus.  

Mesjasz z rodu Dawida musi być z porządku Melchizedeka, co znaczy, że musi być jednocześnie kapłanem i królem. W Izraelu urzędy kapłana i króla były oddzielone. Kapłanem mógł być tylko ktoś z plemienia Lewitów, z rodu Aarona, królem natomiast z plemienia Judy, z rodu Dawida. Król nie miał prawa składania ofiar w świątyni, a kapłan nie posiadał władzy politycznej.

W Starym Testamencie nie znajdujemy żadnego innego króla, który jest jednocześnie kapłanem, wskazując w ten szczególny sposób na Mesjasza. Prorok Zachariasz prorokował o Mesjaszu (latorośl, Zach. 6:12), który będzie jednocześnie królem i kapłanem (Zach. 6:9-14).

List do Hebrajczyków cytuje Psalm 110:1, aby pokazać, że Jezus, będący potomkiem Dawida, jest nie tylko Królem, ale też Kapłanem (Heb. 5:5-6; por. Heb 1:3).

Jezus Chrystus jest kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka, który osiągnąwszy pełnię doskonałości, stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego (Heb. 5:6, 9). Skoro Chrystus jest wiecznym Królem i Kapłanem, zbawienie, który daje, też jest wieczne. To wielki kontrast ze służbą ludzkich kapłanów, która jest niedoskonała, oraz tymczasowa, bo każdy ludzki kapłan był śmiertelny.

Psalm kończy się opisem ostrej walki (w. 5-7). Koronacja i zasiadanie na tronie Mesjańskiego Króla nie jest końcem, lecz początkiem zakończenia tego świata. Król zacznie działać: pójdzie na wojnę, by zniszczyć wszystkich wrogów (to samo widzimy w Psalmie 2).

Teraz Pan sam walczy, już nie czytamy o armii woluntariuszy z wersetu 3. To święta wojna Pana. Opis i wyjaśnienie tej ostatecznej wojny znajdujemy w Księdze Objawienia, gdzie czytamy o walce ostatecznej, zwycięstwie nad wrogiem oraz sądzie ostatecznym (np. Obj. 19:11-21).

Psalm jednak jeszcze nie opisuje końca, który z pewnością przyjdzie. Wierzący musi być cierpliwy, gdyż koniec przyjdzie w Bożym czasie, którego nikt nie zna. To, że wojna trwa nie jest spowodowane przez to, że Bóg byłby słaby, lecz jest to Boży suwerenny plan. Z pewnością zwycięży i doprowadzi wszystko do końca, ponieważ Bóg jest wszechmogący.

Psalm 110 mówi o Królu Mesjańskim, będącym naszą nadzieją, ponieważ jest kapłanem, który pośredniczy i jest jednocześnie ofiarą za nasze grzechy, oraz Królem, który zwycięży nad wszystkim wrogami, aby lud Boży mógł mieszkać w pokoju z Bogiem (Izajasz 11:1-11).