Kiedy modlimy się modlitwą Ojcze Nasz nie prosimy Boga, aby był
(bardziej) święty, gdyż już jest święty, a świętość jest podstawową Jego cechą.
Modlitwa natomiast prosi
o to, aby ludzie, wierzący i niewierzący, poznali i uznali, że Bóg jest święty.
To, że Boże imię jest święte
oznacza, że musimy traktować Jego imię z odpowiednim szacunkiem. Trzecie
przykazanie mówi wyraźnie: Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż
Pan nie zostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego (II Mj. 20:7 / V
Mj. 5:11).
To przykazanie jest zazwyczaj
rozumiane, jako zakaz bluźnierstwa i lekkomyślnego używania imienia Boga, ale znaczenie
jest szersze. Chodzi o nadużywanie Imienia Boga, jakim objawił się swojemu
ludowi: imię JHWH. Wielu ludzi używa imienia Boga lub imienia Jezusa, jako przecinka,
wykrzyknika, lub gorzej, jako przekleństwa. To brak szacunku dla świętego Boga
i przekroczenie Jego przykazań.
Poznanie świętości Boga
prowadzi do uwielbienia: bo gdy ujrzą wśród siebie dzieło
moich rąk, uświęcą moje imię i Świętego Jakubowego będą czcić, jako Świętego, i
będą się bać Boga Izraelskiego (Iz. 29:23).
Jeśli modlimy się tą modlitwą,
prosimy też o to, abyśmy my, ludzie, uświęcali imię Boga przez nasze
uwielbienie i życie, nasze słowa i czyny. To prośba o to, by Bóg tak działał,
aby ludzie pełniej uznali, że On jest święty. Pragniemy, aby całe stworzenie
chwaliło Boga i uznało, że On jest Królem.
Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go
imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się
wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią i aby wszelki język
wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca. (Fil. 2:9-11)
Poza tym modląc się słowami święć
się imię twoje, modlimy się też o to, aby Bóg czynił nas coraz bardziej
świętymi. Prosimy Boga, aby działał w naszym życiu przez Ducha Świętego, abyśmy
coraz bardziej stawali się świętymi i coraz mniej grzeszyli.
Bóg święci swoje imię przez
swoje czyny
Świętość Boża jest także związana z Jego czynami. Bóg czyni dobrze ze
względu na swoje święte imię. Bóg dotrzymuje tego, co obiecał, dotrzymuje
swojego przymierza, też jeśli my sami nie dotrzymujemy go z naszej strony (por.
I Mj. 32:9-14).
Izrael został wyprowadzony na
wygnanie, za karę, ponieważ był nieposłuszny i nie żył według przykazań Bożych,
nie święcił imienia Najwyższego. Izrael istniał po to, aby chwalić Boga, aby
żyć ku jego chwale. Bóg stworzył cały kosmos ku swojej chwale i ku swojej
chwale wyzwolił Izrael i zbawił ludzi przez Jezusa Chrystusa. Jego ostatecznym
celem jest otrzymanie chwały od wszystkich narodów.
Powód działania zbawczego Boga
jest wyraźny: nie chodzi tu o sentyment wobec Izraela: nie
ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na moje święte imię
mówi Pan (Ez. 36:22). Celem działania Boga jest święcenie Jego imienia, i aby
Jego imię było znane wśród wszystkich narodów.
Pan obiecuje, że zgromadzi
Izrael i przyprowadzi ich z powrotem do ziemi obiecanej. Wcześniej Ezechiel
mówił o zgromadzeniu i przyprowadzeniu Izraela, jako drugim wyjściu z Egiptu
(Ez. 20:1-38, szczególnie w. 33-38). Ostatecznym zgromadzeniem Izraela będzie
nowe wyjście z niewoli, tym razem wyzwolenie z wygnania babilońskiego. Tak jak
Izrael po wyjściu z Egiptu przeszedł przez Morze Czerwone (II Mj. 14), tak
przyszłemu odnowieniu towarzyszy oczyszczenie wodą (Ez. 36:25).
To nowe wyjście, to wybawienie
Izraela ma na celu święcenie imienia Boga, co ma też konsekwencje dla Iudu. Bóg
nie wyzwoli Izraela z powodów pewnych sentymentów i z pewnością nie dlatego, że był tak wierny (wcale nie był), lecz ze względu
na swoje święte imię.
Konsekwencją tego jest, że
Izrael ma zostać oczyszczony, ma być narodem Bożym. Skoro Izrael jest
własnością świętego Boga, ma żyć święcie (V Mj. 7:6;
por. II Mj. 26:18).
Oprócz święcenia imienia Pana,
w Księdze Ezechiela 36 odkryć możemy więcej elementów, które też znajdujemy w
modlitwie Ojcze Nasz: obfitość zboża
i chleba (Ez. 36:29-30), przebaczenie grzechów (Ez. 36:33), oraz wybawienie ze
zła i bałwochwalstwa (Ez. 36:29). Z tego powodu niektórzy bibliści twierdzą, że
modlitwa Ojcze Nasz jest zbudowana na
podstawie Ks. Ezechiela 36.
Odrodzenie Izraela, opisane w
Ks. Ezechiela 36 i 37 jest blisko związane z nadejściem Mesjasza (por. Ez.
37:19-26). Tu trzy pojęcia są związane razem: odnowienie plemion Izraela,
przyszły król Dawidowy, oraz ustanowienie wiecznego przymierza.
Modląc się o święcenie imienia
Boga, modlimy się więc też o nadejście nowego wyjścia z niewoli, o którym mówi
Ezechiel. Tak jak Bóg kiedyś wyzwolił swój lud z niewoli egipskiej i
wyprowadził ich przez pustynie do obiecanej ziemi, tak teraz wyzwoli Bóg swój lud
i przyprowadzi do swego królestwa (por. Ez. 20:33-38, por. też II Mj.
31:11-14).
Modlitwa o święcenie Imienia
Boga jest więc prośbą o wykonanie dzieła zbawczego w czasach ostatecznych.
