W tym
fragmencie Apostoł Paweł łączy swą osobistą historię z historią zbawienia,
pokazując, że jego osobiste doświadczenia są częścią planu Bożego. Jego własne
doświadczenie nawrócenia i wiary są dowodem, że Ewangelia, którą głosi jest
prawdą.
w. 12
Apostoł Paweł
dziękuje Jezusowi Chrystusowi za swoje zbawienie (zazwyczaj dziękuje Bogu Ojcu).
Paweł został powołany przez Jezusa Chrystusa (por. 1:1).
Stanowi to
kontrast z nauczycielami zakonu (w. 7), którzy uczą według własnego umysłu,
podczas gdy on został powołany tak jak prorocy w Starym Testamencie.
Paweł wyraża
wdzięczność, ponieważ Jezus Chrystus osobiście go wybrał do służby misjonarskiej
i apostolskiej. Przypomina osobiste spotkanie z Chrystusem (Dz. Ap. 9:1-22;
22:6-16; 26:12-20). Wyraz służba może
oznaczać różne rodzaje służb w Kościele (por. 1 Kor. 12:5).
w.13-14
Apostoł Paweł
daje swoje świadectwo, przypominając o grzesznej przeszłości sprzed nawrócenia.
Przez to kontrastuje życie niewierzącego i wierzącego, jako dwie różne drogi
życia.
Paweł prezentuje
siebie, jako wzór nawrócenia; wzór, którego fałszywi nauczyciele nie spełniają.
Łączy swoje nawrócenie z planem Bożym dotarcia z Ewangelią do pogan.
Nawrócenie oznaczało
wyzwolenie od życia pod zakonem, pokazującym tylko, że nie można być sprawiedliwym
wobec Boga.
Paweł wymienia
trzy rodzaje grzeszników:
- Bluźnierca to ten,
kto zaprzecza Bogu, między innymi przez to, że nadużywa Imienia Pana dla
własnych celów. Przeciwstawianie się Jezusowi Chrystusowi jest również bluźnierstwem.
Paweł oskarża swoich przeciwników w Efezie o bluźnierstwa (w. 20), sugerując,
że są niewierzącymi, jeszcze nie nawróconymi osobami. W Starym Testamencie karą
za bluźnierstwo była śmierć.
- Prześladowcą jest ten,
kto prześladuje (por. 1 Kor. 15:9; Gal. 1:13, 23; Fil. 3:6; Dz. Ap. 9:4-5).
Paweł prześladował święty Kościół Chrystusa. W Starym Testamencie, każdy, kto
dotknął tego, co święte, otrzymywał karę śmierci.
- Grecki wyraz
tłumaczony, jako gnębiciel oznacza gwałt i przemoc pochodzącą z dumy lub pasji.
Paweł opisuje
siebie przed nawróceniem ostrymi słowami, porównując do najgorszych ludzi.
W innych
miejscach czytamy, że przed nawróceniem był nienaganny (Fil. 3:6), ale tam
mówił o sposobie zachowywania Prawa, w porównaniu do innych Żydów i do pogan.
Apostoł mówi,
że zgrzeszył nieświadomie, co oznacza, że zgrzeszył jako niewierzący, nie znający
woli Bożej (por. III Mj. 22:14). Nie oznacza to wcale, że to są mniejsze
grzechy, bowiem każdy grzesznik jest winny wobec Boga (por. Ef. 4:18; Łk.
23:24; Dz. Ap. 3:17).
Przez swój
straszny grzech, Paweł tym bardziej rozumie, czym jest łaska, co oczywiście nie
oznacza tego, że im więcej zgrzeszysz, tym więcej doświadczysz łaski, lecz
raczej: im więcej zgrzeszysz, tym bardziej jesteś w stanie zrozumieć, czym jest
łaska.
Łaska jest
działaniem Bożym wobec człowieka. U Pawła łaska ta przejawia się w
szczególności w dziele Chrystusa. Łaska jest wyrazem miłości Bożej wobec nas.
Wiara oznacza też miłość dla Boga i dla bliźniego. Jest to tylko możliwym w
Chrystusie Jezusie, Który jest fundamentem życia wierzącego.
w. 15-16
Paweł dochodzi
do sedna Ewangelii, która jest wiarygodna i jest prawdą, ponieważ nie pochodzi
od niego lecz od samego Boga. Centrum całej historii jest to, że Jezus Chrystus
przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników. Podkreślają to także Ewangelie (Łk.
19:10; Mk. 2:17; Jn 18:37).
To nie teoria,
którą możesz przyjąć lub odrzucić, lecz fakt historyczny: Jezus żył na ziemi, zmarł
na krzyżu i zmartwychwstał. Celem Jego życia było zbawienie człowieka.
Paweł wyraźnie
podkreśla, że sam jest grzesznikiem.
Jest pierwszym
grzesznikiem, nie w sensie najgorszym, lecz przez jego nawrócenie, w którym
jako pierwszy poznał Jezusa jako Zbawiciela, poganie mogą usłyszeć Ewangelię.
Paweł pisał o
sobie, ale Ewangelia jest nie o nim, lecz o Chrystusie. Dopiero spotkając na
swej drodze Chrystusa, Paweł ujrzał światło, i zrozumiał, że nie chodzi o to,
co sam może uczynić dla Boga (spełnić Prawo), lecz o to, co Chrystus spełnił za
niego: zniósł karę za grzechy, zmarł i zmartwychwstał, aby każdy, kto wierzy,
miał wieczne życie.
Nawrócenie
Pawła przez Chrystusa jest przykładem lub wzorem. Wiara nie oznacza przyjęcia
po prostu pewnych faktów, chociaż to też jest ważne, ale oznacza zaufanie Jezusowi
Chrystusowi, bo tylko przez Niego mamy dostęp do Boga. Tak, jak Paweł się
nawrócił, tak każdy poganin może się nawrócić. Mimo, że Paweł był strasznym
grzesznikiem, pragnącym zniszczyć Kościół Chrystusa, Jezus okazał mu łaskę i
nawrócił go. Paweł jest przykładem, ponieważ pokazuje, że żaden grzesznik nie
jest za straszny dla Boga, każdy poganin może się nawrócić i otrzymać zbawienie.
Z tego powodu Paweł składa świadectwo o swoim życiu przed nawróceniem.
Życie Apostoła
Pawła pokazuje w jak potężny sposób Chrystus działa przez łaskę w życiu
grzesznika, by go nawrócić i zbawić. Dlatego Kościół ma zadanie i misję, aby
głosić Ewangelię Jezusa Chrystusa na całym świecie, aby też inni poganie mogli
doświadczyć nawrócenia i dostąpić zbawienia. Tylko Ewangelia Jezusa Chrystusa jest
prawdą i tylko ona może przynieść człowiekowi zbawienie.
w. 17
Służba Pawła
oznaczała spełnienie obietnicy Bożej, że zbawienie będzie dla wszystkich
narodów.
Dlatego Paweł przerywa
swoją argumentację na doksologię, czyli chwalenie wszechmogącego Boga.
Tylko
wszechmoc Boża sprawia, że człowiek może być zbawiony.
Paweł wymienia
cztery określenia Boga.
Król wieków
lub wieczny Król jest tradycyjnie żydowskim określeniem Boga. Człowiek też może
być królem, ale nie jest wieczny, jak Bóg. Bóg nie jest ograniczony przez czas
i śmierć. Nie wiadomo, czy Paweł chciał przez to krytykować cesarza rzymskiego,
uważającego się za boga. Wyznanie to na pewno polemizuje z poglądami pogańskimi.
Poganie nie wyznawali jednego Boga, lecz wielu bogów (por. 1 Kor. 1:26-29).
Bóg jest
nieśmiertelny, czyli jest poza życiem i śmiercią. To grecki wyraz, używany
przez żydowskich autorów w polemice z greckimi i rzymskimi poganami.
Bóg jest
niewidzialny (por. Kol. 1:15; Hb. 11:27), co oznacza, że Bóg jest ponad światem
materialnym, co także przeciwstawia się greckiej i rzymskiej idei bogów.
Bóg jest
jedynym Bogiem, co stanowi podstawowe wyznanie wiary Izraela (V Mj. 6:4). To
bardzo wyraźna krytyka politeizmu, wyznawanego przez wszystkie pogańskie narody
świata grecko-rzymskiego.
Bóg jedynie otrzymuje
wszelką chwałę i uwielbienie na wieki.
Każdy wierzący
jest owocem działania Ducha Świętego poprzez Ewangelię. Dlatego każdy wierzący,
który żyje wiecznie z Bogiem, nie może inaczej, niż tylko chwalić i uwielbiać
Boga, Który go zbawił, na zawsze.
To wielki
kontrast z fałszywymi nauczycielami, nie szukającymi chwały Boga, lecz w sposób
egocentryczny szukającymi własnej chwały.
Nawrócenie
oznacza zaprzestanie koncentrowania się na sobie i szukania chwały dla siebie,
lecz zamiast tego szukanie tylko Boga i Jego chwały.
w. 18-20
Paweł powraca
do zadania, które wcześniej dał Tymoteuszowi.
Nawiązuje do
wcześniejszego proroctwa (przepowiedni) dotyczącego służby Tymoteusza dla
Ewangelii (por. 4:14). Nie znamy okoliczności wspomnianego proroctwa, ale
niewątpliwie był to wyraźny znak dotyczący służby Tymoteusza w Kościele. W
Dziejach Apostolskich czytamy o proroctwie dotyczącym Pawła i Barnaby (Dz. Ap.
13:2). To zobowiązuje Tymoteusza do służby, która nie jest jego własnym lecz
Bożym wyborem. Bóg go do niej powołał.
Celem powołania
Tymoteusza jest przeciwdziałanie fałszywym nauczycielom i fałszywej nauce w
Efezie (por. 1:3-4). Greckie słowa użyte tu przypominają pilny rozkaz walki wydany
żołnierzowi (Paweł używa tego samego słownictwa w 2 Kor. 10:3-4; por. też 2
Tym. 2:4).
To dobry bój,
bój wiary (por. Ef. 6:10-20). Nie należy tego rozumieć tak, że sami mamy
walczyć i zwyciężyć; Chrystus zwyciężył, a nasze zwycięstwo jest tylko w Nim.
Oznacza to
też, że Tymoteusz wytrzyma w wierze, nie opuści, jak to zrobili fałszywi
nauczyciele, prawdziwej wiary.
Tymoteusz ma
zachować dobre sumienie, co jest tylko możliwym przez wiarę w Chrystusa. Przestępca
nie ma dobrego sumienia, grzesznik szuka samousprawiedliwienia, aby mieć ‘czyste’
sumienie. Każdy grzesznik ma brudne sumienie, ale w Chrystusie może stanąć
przez Bogiem z dobrym sumieniem. Tymoteusz może mieć powodzenie w swojej służbie
w Efezie jeśli zachowa wiarę, pozostając wierny do końca.
Paweł znowu
kontrastuje to z fałszywymi nauczycielami, którzy odrzucili Ewangelię. Nie mają
dobrego sumienia, ponieważ wymienili prawdziwą wiarę w Chrystusa w pseudowiarę
w sprawy spoza Słowa Bożego, jak baśnie i rodowody (1:3-4; por. 4:1-3). Prawo
funkcjonuje, aby odkryć grzech, nie aby ‘wyprodukować’ wiarę.
Konsekwencje
tego buntu, który stanowi odrzucenie są straszne. Słowo rozbitek zwiazane jest z rozbiciem statku, katastrofą, w której
traci się wszystko. Grecki tekst wyraża to w czasie przeszłym, wskazując na to,
że to właśnie stało się w przypadku fałszywych nauczycieli. Każda herezja,
każda fałszywa, niebiblijna nauka, oznacza rozbicie statku wiary, czyli stratę.
Na zakończenie
Paweł wymienia dwóch heretyków, należących do większej grupy fałszywych
nauczycieli. Wymienia dwie konkretne osoby, jako ilustrację, ale też po to, aby
zbór w Efezie wiedział, że Paweł potępia ich z powodu herezji, którą głoszą.
Nie wiemy, kim oni byli, ale widocznie byli znani Tymoteuszowi i członkom zboru.
Himeneusz nauczał, że zmartywchwstanie wszystkich wiernych już miało miejsce (2
Tym. 2:17-18).
Słowa oddałem szatanowi, oznaczają, że Paweł
wymaga wobec nich dyscypliny kościelnej (por. 1 Kor. 5:1-5). Szatan jest wrogiem Boga i chce zniszczyć
dzieło Boże. Każdy, kto nie należy do Chrystusa należy do szatana. Ci fałszywi
nauczyciele pokazali swoim życiem i głoszoną nauką, że nie należą do Chrystusa,
lecz do szatana. Nie mają więc już prawa należeć do zboru Chrystusa i należy wykluczyć
ich, co oznacza wykluczyć ich ze społeczności z Bogiem i ze świętymi.
Wykluczenie oznacza wysłanie ich z powrotem do świata niewierzących (por. 1 Jn
5:19; 1 Kor. 5:3-6).
Celem
dyscypliny nie jest ostateczne potępienie, lecz zbawienie, celem jest pouczenie,
by zrozumieli Ewangelię i się nawrócili. Wyraz pouczenie oznacza zarówno
dyscyplinę jak i nauczanie.
W ten sposób
Paweł zachęca Tymoteusza, aby wiernie głosić Ewangelię Jezusa Chrystusa i
służyć zborowi w Efezie.
