W Koryncie istniał pewien rodzaj konkurencji, co do
darów. Szczególnie dar mówienia językami był widziany, jako wyjątkowy znak
pobożności. W tych rozdziałach Paweł szczególnie pisze o darach prorokowania i
mówienia językami w celu skorygowania myślenia Koryntian.
Podstawowe kwestie:
1. Co to znaczy być duchowym?
2. Jak mamy posługiwać się darami w Kościele?
Paweł najpierw pisze, o tym, co jest jasne i wspólne;
poświęca dużo miejsca korekcie myślenia Koryntian a dopiero w rozdz. 14
odpowiada na konkretne pytania.
Jak w poprzedniej części (rozdz. 8-10) kwestiami są:
- należy budować współwierzących a nie ich niszczyć
(8:7-11; 10:23; 14:1-19).
- jaki efekt misyjny ma to wszystko dla niewierzących.
A Wstęp do tematu: dary duchowe (12:1-3)
B Różne działanie i przedziały Ducha
Świętego oraz jedność Ciała (12:4-31)
1.
Różnorodność i jedność darów duchowych (12:4-11)
2. Różnorodność i wzajemna zależność
członków Ciała (12:12-31)
C
Miłość: droga doskonała (13:1-13)
B’ Dary duchowe: proroctwo i mówienie
językami
1. Porównanie
mówienia językami i proroctwa (14:1-36)
2. Priorytet
prorokowania (14:20-25)
3. Reguły dotyczące
nabożeństwa (14:26-36)
A’ Polecenia końcowe dot. darów duchowych
(14:37-40).
12:1-3
To trudne wersety, często pomijane, ale niezwykle ważne.
Wszyscy chrześcijanie zostali przemienieni w Chrystusie,
wszyscy są duchowymi, dlatego nie ma bardziej i mniej duchowych chrześcijan.
Istnieje problem gramatyczny: Dary duchowe (gr. pneumatikos)
po grecku można też czytać, jako: ludzie duchowi. (wyrazu dary
nie ma w greckim).
Paweł reaguje na to, co Koryntianie mu napisali, dlatego
nie wyjaśnia dokładnie, o co mu chodzi, gdyż jest to jasne dla Koryntian.
Wyraz pneumatikos występuje 14 razy w 1 Koryntian:
4 x dot. ludzi; 6 x dot. rzeczy; 4 x dot. kontrastu między wierzącymi a
niewierzącymi.
Inny wyraz, używany przez Pawła to charismata. Oba
wyrazy są częściowo synonimami: pneumatikos (w. 1) podkreśla rolę Ducha
Świętego, natomiast charismata (w. 4) podkreśla manifestację Ducha
Świętego.
Dla Koryntian publiczne mówienie językami było znakiem
duchowości.
w. 2: zdanie trudne i nie poprawne gramatycznie. Dosł.: wiecie,
że kiedy poganie, byliście wobec niemych bałwanów, jak zawsze byliście
prowadzeni, wyprowadzeni.
Werset ten może oznaczać, że wcześniej Koryntianie
zostali w ekstazie wyprowadzeni do innych bogów. Doświadczenia ekstazyjne były
normalne w wielu religiach.
Jednak na podstawie gramatyki i bezpośredniego kontekstu
nie jest to prawdopodobne. Wyraz tłumaczony prowadzeni może oznaczać
religijne ekstazy, jeśli kontekst wyraźnie na to wskazuje.
Nie chodzi o jakiś rodzaj ekstazy religijnej, lecz o to,
że droga do bałwanów jest drogą prowadzącą z daleka od Boga. Język przypomina
procesje pogańskie, które były wówczas bardzo powszechne w Koryncie. Podczas
procesji noszono bożki do świątyni.
Nieme bałwany nie mówią, ale też
oznaczają, że są bez życia, czyli są martwe. Przypomina to potępienie
bałwochwalstwa w Starym Testamencie (1 Krl. 18:26-29; Ps. 115:5; Hab. 2:18-19).
Dlatego życie pogan jest martwe, natomiast chrześcijanie są żywi przez Ducha
Świętego.
Tylko przez prowadzenie Ducha Świętego można wyznać, że
Jezus jest Panem.
Mówienie, że Jezus jest przeklęty (gr.: anathema) jest
typowe dla Żydów, nie dla pogan greckich. Oznacza to, że ktoś jest pod
klątwą, co oznacza, że jest wykluczony z ludu Bożego, więc jest potępiony
przez Boga.
Paweł nie uważa, że w zborze korynckim są ludzie, którzy
tak mówią, bo ten grzech jest zbyt poważny, aby go tylko krótko wymienić. Jest
to sytuacja hipotetyczna.
3 religijne doświadczenia (por. 10:32 i 12:13):
1. pogańskie: zostać wyprowadzonym do niemych bałwanów
2. żydowskie: deklarować Jezusa pod klątwą
3. chrześcijańskie: wyznać, że Jezus jest Panem.
w. 4-6
Wyraz dar łaski (gr.: charisma) wyraża
skutek czegoś, mianowicie skutek łaski. Poza Biblią jest to rzadki wyraz w
języku greckim. Najlepsze tłumaczenie stanowi: dar łaski. Charisma jest
doświadczeniem łaski Bożej wyrażającym się w pewny szczególny sposób, ku
budowaniu innych.
Dar łaski zawsze oznacza aktywność oraz zadanie do
wykonania.
Paweł używa wyrazu charisma na różne sposoby; aby
opisać:
-
zbawienie
przez Boga, w Chrystusie (Rz. 5:15-16; 6:23);
-
cudowne
uratowanie Pawła przez Boga (1 Kor. 1:11);
-
wybranie
i powołanie narodu Izraela przez Boga (Rz. 11:29);
-
brak
seksualnego pragnienia, aby móc żyć w celibacie (1 Kor. 7:7);
-
manifestacja
działania Bożego w chrześcijanach, ku dobru i budowaniu całego Kościoła (Rz.
1:11; 1 Kor. 1:4-7) – to większość przypadków.
Paweł używa różnych wyrazów, aby opisać dary duchowe:
Dary łaski (charisma, w.
4), posługi (gr. diakoniai, w. 5), sposoby działania (gr.:
energēmata, w. 6), przejawianie się Ducha (w. 7), dary duchowe
/ ludzie duchowi (pneumatikos, w. 1).
Nie stanowi to jednak ścisłego podziału różnych rodzajów
darów.
Nie można twierdzić, że np. Duch daje dary łaski, Pan
daje posługi, itd.
- Można doświadczyć Boga na różne sposoby, dlatego dary są
różnorodne.
- Wszystkie dary pochodzą z tego samego Źródła, mianowicie
od Trójjedynego Boga.- Dary Boże są czymś więcej niż ‘spektakularne’ doświadczenia, lecz są też codzienną posługą.
w. 7
Dary są czymś innym niż uzdolnienia, talenty, choć mogą
być związane z nimi. Większość darów nie jest „spektakularnych”. Praktyczne
posługiwanie też może być manifestacją Ducha Świętego, i nie jest mniej
wartościowy niż np. prorokowanie.
Dary nigdy nie są prywatną sprawą wierzącego; każdy dar
dany poszczególnemu wierzącemu, jest dany całemu Kościołowi. Dlatego otrzymanie
daru zobowiązuje do posługi w Kościele.
w. 8-10
Lista darów jest niekompletna (por. 1 Kor. 12:27-30;
13:1-3, 8; 14:6, 26; Rz. 12:6-8; Ef. 4:11).
Niektóre dary są prawie synonimami. Dary nie są
wyjątkowe, lecz są rzeczywistością codzienną dla wierzących.
Mądrość i mowa wiedzy są
rzeczami bardzo ważnymi dla Koryntian, tylko dla Boga mają całkiem inne
znaczenie niż dla Koryntian.
Wiara - skoro nie dana każdemu,
musi chodzić o szczególną wiarę. Być może wiara związana z cudami (por. 13:2).
Dary uzdrowienia
(po grecku liczba mnoga) jest jedynym darem wymienionym osobno, jako dar łaski.
Nie oznacza to ogólnego daru uzdrowienia, lecz chodzi o konkretne uzdrowienia w
konkretnych sytuacjach. Jeżeli ktoś mógł w pewnym momencie przez Ducha Świętego
uzdrowić konkretną osobą, nie oznacza to, że zawsze może uzdrawiać, że posiada
stały dar uzdrowienia. Żaden człowiek nie ma moc uzdrowienia i nikt nie
‘posiada’ daru uzdrowienia. Dlatego też nie możemy organizować spotkań uzdrowieniowych,
które gwarantują, lub sugerują, że każdy, kto się modli, może zostać
uzdrowiony. Bóg nigdy nie obiecał, że każdy, kto o to się modli, zawsze
zostanie uzdrowiony.
Dary czynienia cudów oznaczają
aktualizację mocy Bożej w konkretnych czynach.
Proroctwo – Ponieważ proroctwo Joela
zostało spełnione (Joel 2:28-29), proroctwo jest zasadniczo otwarte dla
każdego. Jest bardzo ważnym darem dla Pawła, ale często źle rozumianym i
stosowanym. Proroctwo należy zawsze sprawdzić i zawsze jest ono podporządkowane
Słowu Bożemu. (Więcej o prorokowaniu w rozdz. 14).
Istnieje zasadnicza różnica między prorokowaniem w Starym
i w Nowym Testamencie. W Starym Testamencie prorokowanie zawsze ma autorytet
bezpośredni od Boga; proroctwo jest Słowo Bożym, dlatego stanowi część Pisma
Świętego. W Nowym Testamencie prorokowanie zawsze musi zostać zweryfikowane na
podstawie Słowa Bożego i podlega Słowu Bożemu. W Nowym Testamencie Apostołowie
zajmują miejsce, które zajmowali prorocy w Starym Testamencie: apostołowie
głoszą z autorytetem Bożym, a ich słowa stanowią część Słowa Bożego.
Prorokowanie jest szersze niż tylko zapowiadanie
przyszłości lub mówieniem czegoś pod natchnieniem. Prorokowanie może zawierać:
nauczanie, apelowanie, nawoływanie do nawrócenia się, zachęcenie, napominanie.
(Więcej na temat prorokowania można znaleźć w komentarzu
do rozdz. 14).
Dar rozróżniania duchów jest związane z proroctwem.
Proroctwo musi zostać sprawdzone (Pwt. Prawa 13:1-3; Jer. 28; Mat. 24:24; 1
Tes. 5:20-21; 2 Tes. 2:1-2; 1 Tym. 4:1; 2 Piot. 2:1-2; 1 Jana 4:1). Dlatego
słowa prorokowane w Kościele muszą zostać sprawdzone, czy są zgodne z Biblią.
Różne rodzaje języków oraz
ich interpretacja jest darem najmniej ważnym dla Apostoła Pawła. Jest tu wiele
niejasności, wyraźne jest tylko to, że dla Pawła było to normalną częścią życia
chrześcijańskiego.
Czym jest mówienie językami?
-
Jest
językiem natchnionym przez Ducha Świętego. Nie jest to po prostu ‘ba bla bla’.
Grecki tekst wyraźnie wskazuje na język składający się ze słów, które można
odróżnić od innych języków. W 14:21 Paweł uważa, że Izajasz 28:11-12 pisze o
doświadczeniu podobnym do mówienia językami w Koryncie.
-
Jest
językiem skierowanym do Boga (14:2, 14, 28) a nie do innych ludzi (14:2, 6, 9).
Nie jest to zwykły język, lecz język tajemniczy.
Nie chodzi tu o
możliwości mówienia innym językiem bez uczenia się go (1 Kor. 14:10-11, Iz.
28:11-12). Mówienie językami nie jest widziane, jako pomoc w ewangelizacji.
-
Niektórzy
twierdzą, że jest to język aniołów (13:1), ale pewności nie mamy.
-
Jest
to język mówiony bez pomocy naszego umysłu (14:14), ale nie znaczy to, że osoba
mówiąca traci kontrolę nad sobą. Nigdy Paweł nie wiąże mówienia językami z
jakąś ekstazą lub transem.
-
W
Koryncie osoba mówiąca językami miała wyższy status duchowy w oczach innych.
Przez to powstał podział społeczny, który Paweł ostro potępia (por. np. też:
Kol. 2:18).
Tak jak przy proroctwie konieczne jest rozpoznanie ducha,
w którym jest mówione, tak samo przy mówieniu językami ważne jest wykładanie.
Więcej o mówieniu językami w komentarzu do rozdz. 14).
Wnioski
1.
Duch
Święty jest suwerenny w rozdawaniu darów (daje, co chce i komu chce (Hb. 2:4).
2.
Duch
Święty daje i posiada. Chrześcijanie nie posiadają darów ani Ducha Świętego,
jako własności.
3.
Żadna
osoba nie ma wszystkich darów; Kościół, jako całość ma wszystkie dary. Dary
zawsze są dane w kontekście Kościoła.
4.
Duch
Święty działa w każdym chrześcijaninie w Kościele.
5.
Istnieje
różnorodność darów. Istnieją różnice miedzy członkami Kościoła, ponieważ Duch
Święty różnie rozdaje.
