Grzech wierzących

Nasze zbawienie jest możliwe nie z naszej woli ale jedynie dzięki temu, że suwerenny i wszechmogący Bóg tego chciał i tak to zaplanował. Zbawiony człowiek nie może ostatecznie przeciwstawić się Bożej łasce, bowiem nasz Stworzyciel wybrał go już przed założeniem świata (Ef. 1:4). Jednak nie jest to jednoznaczne z tym, że chrześcijanin staje się rodzajem biernej marionetki w Bożych rękach. Człowiek jest w stanie w pewnym stopniu przeciwdziałać Bożej woli, chodzić swoją drogą i grzeszyć. Dotyczy to nie tylko bezbożnych, ale i wierzących. Także chrześcijanie działają często wbrew Bożej woli i grzeszą w poważny sposób.

 

W Biblii czytamy, że wierzący powinien przestać grzeszyć, lecz żyć święcie, naśladując Jezusa, który jest bez grzechu (np. Mat. 5:48; 2 Kor. 7:1; Fil. 3:15; 1 Jn. 1:5-10). Chrześcijanin jest nowym stworzeniem (2 Kor. 5:7).

Codzienna rzeczywistość niestety jest daleka od doskonałości. Każdego dnia musimy walczyć z grzechem a każdy, kto jest szczery wobec siebie samego, bez wątpienia przyzna, że bardzo często przegrywa bitwę i grzeszy. Apostoł Paweł opisuje doświadczenia chrześcijanina w następujący sposób:

¹⁵ Albowiem nie rozeznaję się w tym, co czynię; gdyż nie to czynię, co chcę, ale czego nienawidzę, to czynię. (…) ¹⁹ albowiem nie czynię dobrego, które chcę, tylko złe, którego nie chcę, to czynię. (…) ²⁴ Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci? (25) Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc ja sam służę umysłem zakonowi Bożemu, ciałem zaś zakonowi grzechu (Rz. 7:15, 19, 24).

Faktem jest, że rzeczywiście chrześcijanin może jakiś czas tak żyć i działać, robiąc wrażenie, że kompletnie odpadł od wiary i już nie jest wierzącym. Chrześcijanin ma do czynienia z różnymi pokusami i zagrożeniami. Szatan nie zostawia Kościoła w spokoju, czyni co może, zastawiając pułapki na wiernych, którzy niestety często w nie wpadają.

Wiara oznacza, że chrześcijanin przez ofiarę Chrystusa jest całkowicie i w pełni wyzwolony od winy z powodu grzechu, ponieważ Jezus Chrystus kompletnie zapłacił karę za wszystkie jego grzechy, też za te, które dopiero uczyni w przyszłości. W doczesnym życiu na tej ziemi nie jesteśmy wprawdzie już niewolnikami grzechu, ale też jeszcze nie jesteśmy zupełnie wyzwoleni od grzechu.

 

Wierzymy, że Boża wszechmoc jest większa niż moc grzechu, szatan i nasza grzeszność. Wierzymy, że tylko z łaski i mocy Bożej jesteśmy w ogóle w stanie uwierzyć (Ef. 1:19). Oznacza to, że szatan nigdy nie może nas zabrać z powrotem do swojej niewoli (Rz. 8:31-39). Bóg zawsze zwycięży!

 

Mimo to istnieje realne zagrożenie dla chrześcijanina, że może zostać tak pokuszonym, iż popadnie w poważny grzech i przez jakiś czas jego życie wygląda tak, jakby nie był wierzącym. W Słowie Bożym można znaleźć opowieści, w których widzimy, jak straszny może być grzech wierzących. Przykładem tego jest Dawid, który zgrzeszył cudzołożąc z Batszebą, nie zawahał się, by przez swą intrygę doprowadzić nawet do śmierci jej męża Uriasza. Przez jakiś czas żył tak, jakby wszystko było w porządku, do momentu, kiedy prorok Natan skonfrontował go z jego obrzydliwym grzechem. Możemy zastanawiać się, jak Dawid mógł się modlić w tym okresie, kiedy jego sumienie było obciążone niewyznanym grzechem (2 Sam. 11-12). Jak to możliwe, by mąż Boży, żyjący w tak bliskiej relacji z Panem, doświadczający tyle Bożej dobroci, wpadł w tak okropny grzech?

Innym przykładem jest Piotr wyznający swoją wiarę w imponujący sposób (Mat. 16:13-20) który potem, krótko po zapewnieniu, że nigdy nie opuści Jezusa (Mat. 26:33), trzy razy zaparł się i zdradził swego Pana (Mat. 26:69-75). Jak to możliwe, że Piotr, miłujący Jezusa, zdradził go?

W obu przypadkach wierzący zachowali się, jakby byli bezbożnymi. Z Bożej perspektywy jednak nigdy nie stracili swojego zbawienia.

 

Bóg nie pozbawił ich swej łaski. Nasz Stworzyciel dopuszcza do tego, by jego dzieci grzeszyły. Nie jest to wolą Bożą a grzech jest straszną rzeczą i może oznaczać, że wierzący, który tak czyni, rzeczywiście nie doświadcza w codziennym życiu światłości i łaski Bożej. Wina za grzech jest wielka i obciąża sumienie, ale także za ten grzech Jezus zapłacił karę całkowicie.

Wierzący więc nie straci zbawienia, nawet nie jest tym zagrożony, ale mimo to, grzech jego jest straszny i nie powinien go czynić. W związku z tym Pan Jezus ostrzega: Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokuszenie, duch wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe (Mat. 26:41). Wierzący powinien więc bronić się (być czujnym) a jednocześnie aktywnie walczyć (modlić się), aby przeciwstawiać się pokusom grzechu. Jeśli wierzący nie jest czujny i nie modli się aktywnie, łatwo wpada w grzech. Życie wierzącego jest aktywne, stanowiąc stan duchowej wojny (Ef. 6:10-20). W tej wojnie każdy wierzący czasami wygrywa, ale często również przegrywa bitwę. Ale dzięki temu, że Jezus Chrystus wygrał wojnę chrześcijanin może mieć pewność udziału w zwycięstwie Zbawiciela.

 

To wszystko oznacza, że chrześcijan nigdy nie może zbyt lekkomyślnie traktować łaski i zbawienia, nigdy nie może myśleć, że jego grzech nie jest tak poważny, bo i tak Chrystus zapłacił karę za wszystkie grzechy. Taka postawa nie traktuje Bożego Słowa i samego Boga poważnie. Jeśli ktoś tak myśli, powinien zastanowić się, czy naprawdę się nawrócił. Prawdziwie wierzący jest wyjątkowo przygnębiony z powodu grzechy. To smutek, który zasiewa w nim Duch Święty (2 Kor. 7:10). Prawdziwa wiara charakteryzuje się między innymi właśnie głębokim smutkiem z powodu grzechu i związanym z tym głębokim żalem. Dokładnie taką postawę widzimy w przypadku Dawida (2 Sam. 12:13, 16) i Piotra (Mat. 26:75; Jn 21:15-22).

W związku z tym wzywamy każdego, kto grzeszy lub żyje w grzechu, aby się nawrócił z grzesznej drogi, aby żałował swego postępowania i prosił Boga o przebaczenie. A Bóg w swojej łasce przez Ducha Świętego zawsze poprowadzi swoje dzieci na drogę prowadzącą do Niego.

Chrześcijan musi mieć świadomość, że jego życie nie jest łatwe i nie jest pozbawione trosk, pełne wielu pokus, którym nie może się przeciwstawić. Chrześcijanin wie jednak, że Chrystus zwyciężył a Duch Święty daje siłę potrzebną do walki z grzechem, sprawiając również, że wierzący jest czujny i chętnie oddaje się modlitwie, powierzając swe słabości i troski swemu Zbawicielowi. Prawdziwą pociechą chrześcijanina jest to, że nikt lub nic nie może odłączyć go od miłości Jezusa Chrystusa (Rz. 8:31-39).